«Κορίτσι μου, στις επενδύσεις, ακόμα και τα νούμερα να μην σου βγαίνουν, ακούς το ένστικτο σου. Ο επιτυχημένος επιχειρηματίας είναι ένας συνδυασμός από πολλές σωστές αποφάσεις τη σωστή στιγμή και από πολλά τυχαία γεγονότα. Μόνο το δυνατό ένστικτο μπορεί να σε βγάλει σε σωστές αποφάσεις».
Αυτό μου είπε ένας Ολλανδός επενδυτής, σε ένα πεντάλεπτο mentoring κάπου στην Αθήνα. Και από αυτά που μου ανέφερε προκύπτουν σημαντικά μαθήματα ζωής.
Ο συγκεκριμένος, πριν από κάποια χρόνια, ήθελε να επενδύσει σε μια εταιρία με ενοικιαζόμενα ποδήλατα στην Ολλανδία. Οι υπόλοιποι partner δεν συμφωνούσαν. Η Ολλανδία ήταν ήδη γεμάτη με ποδήλατα, ακόμα και πατίνια, το ίδιο και η Αγγλία, η Ισπανία και η Γαλλία. Ωστόσο, ο founder της startup τον είχε πείσει. Το παιδί, όπως λέει, «φαινόταν ότι θα έδινε και την ψυχή του για να τα καταφέρει και τα λεφτά που ζητούσε δεν ήταν υπερβολικά πολλά».
Στη συγκεκριμένη προσπάθεια επένδυσε δικά του λεφτά. Λίγο μετά την επένδυση, ο Δήμος του Άμστερνταμ αρνήθηκε να τους δώσει την απαιτούμενη άδεια, για χρήση δημόσιων χώρων προς τοποθέτηση των ποδηλάτων. Το ίδιο έγινε και σε άλλες πόλεις στην Ολλανδία. Κάπου εκεί, άρχισε να ανησυχεί πως μάλλον είχε χάσει τα λεφτά του σε χρόνο ρεκόρ.
Όμως, είχε έναν founder – hustler. Αυτός, αντί να τα χάσει και να τον πάρει από κάτω, βρήκε μια εναλλακτική λύση. Πήγε και έκανε αποκλειστικό συμβόλαιο με τη μεγαλύτερη αλυσίδα πάρκινγκ αυτοκινήτων στην Ολλανδία. Αφού δεν μπορούσαν να τα τοποθετήσουν στο δρόμο, θα έβαζαν τα ποδήλατα σε όλα τα πάρκινγκ που χρησιμοποιούν οι οδηγοί. Μετά, βγαίνοντας από εκεί, ο κόσμος θα έπαιρνε το ποδήλατο για να πάει στη δουλειά του. Ήταν ιδιοφυές. Ο πελάτης θα τα έβρισκε μπροστά του πριν βγει στο δρόμο.
Φυσικά, έχαναν μια κρίσιμη μάζα σε σχέση με τους ανταγωνιστές τους – δηλαδή εκείνους που έπαιρναν τα ποδήλατα από τον δρόμο – αλλά για αρχή είχαν καταφέρει να τοποθετηθούν στην αγορά. Λίγους μήνες μετά, έγινε το εξής: βγήκε απόφαση που απαγόρευε εντελώς την τοποθέτηση σταθμών ποδηλάτων στους δρόμους, σε πολλές περιοχές της Ολλανδίας, ακόμα και στο ίδιο το Άμστερνταμ.
«Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό;», μου λέει. «Οι ανταγωνιστές μας ξήλωσαν τους σταθμούς τους, έμειναν στον αέρα. Εμείς, έχοντας αποκλειστικό συμβόλαιο με την αλυσίδα πάρκινγκ, πήραμε ένα τεράστιο προβάδισμα. Πλέον, είμαστε από τις κορυφαίες εταιρίες σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις».
Τι ήθελε να μου πει με όλα αυτά και ποια τα μαθήματα που μου έδωσε;
- «Δεν με ενδιαφέρει η ιδέα, δεν με ενδιαφέρει ο ανταγωνισμός. Με ενδιαφέρει ο άνθρωπος. Αν έχω μπροστά μου έναν άνθρωπο που μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω για να τα καταφέρει, θα τα καταφέρει και χωρίς εμένα. Αλλά γιατί να μην είμαι και εγώ μέρος της επιτυχίας του, όταν το ρίσκο είναι χαμηλό αλλά το potential μεγάλο;»
- «Δεν οδηγεί κάθε ατυχία σε αποτυχία. Πολλές φορές, πράγματα που δεν μας βγαίνουν τη δεδομένη στιγμή, αποδεικνύονται σωτήρια στο μέλλον. Να έχεις εμπιστοσύνη στις ατυχίες σου».
- «Και τέλος, να έχεις εμπιστοσύνη στο ένστικτο και στο δαιμόνιο σου. Μπορεί ο ανταγωνιστής να έχει πολλά εκατομμύρια να «κάψει», αλλά ίσως αυτό είναι και το μειονέκτημα του. Όταν έχεις πολλά λεφτά να «κάψεις», ακριβώς αυτό, τα καις. Όταν έχεις λίγα λεφτά να επενδύσεις, τα επενδύεις – δεν τα καις. Και εγώ πιστεύω στο ταλέντο των ανθρώπων που με λίγα κάνουν θαύματα».
Αγαπάω τους ανθρώπους που μέσα σε πέντε λεπτά καταφέρνουν να σε εμπνεύσουν για μια ολόκληρη ζωή!
Πηγή: Epixeiro.gr
