Startup.gr

Στην αγορά της Μύρινας το βλέμμα μου βομβαρδίζεται από την ετερόκλητη πραμάτεια που παρατάσσεται κατά μήκους των μαγαζιών και του δρόμου και όμως μέσα από το πλήθος ξεχωρίζω ένα κατάστημα για την αισθητική του ταυτότητα. Όχι τυχαία όπως αποδεικνύεται, αφού στο Kouvnos όλα δημιουργούνται από μία και μοναδική γυναίκα, τη σύζυγο του ιδιοκτήτη Ιωάννη Νικολτσάνη, Γεωργία Μπαχαροπούλου.

Το ζευγάρι επισκέπτεται τη Λήμνο εδώ και 18 χρόνια. Την τελευταία δεκαετία η Γεωργία ασχολείται επαγγελματικά με τις χειροτεχνίες κι έτσι το καλοκαίρι του 2018 άνοιξαν το Kouvnos στην πρωτεύουσα του νησιού. Η κόρη τους Χρυσάνθη Νικολτσάνη, μηχανικός σχεδίασης προϊόντων, δημιούργησε το λογότυπο και τους βοήθησε να επιλέξουν το όνομα, που στην τοπική διάλεκτο σημαίνει «σωρός πραγμάτων».

Ένας σωρός πραγμάτων, ωστόσο, εκτάκτως ερριμμένων, όπου καθετί πατά στην παράδοση και απογειώνεται με τη δύναμη της φαντασίας. Τσάντες, πίνακες, καραβάκια, φωτιστικά, κοσμήματα, διακοσμητικά αντικείμενα. Κάποια πιο ναΐφ, άλλα πιο ενημερωμένα, όλα όμως μοναδικά στον κόσμο. Η Γεωργία βρίσκεται σε διαρκή αναζήτηση νέων σχεδίων, αποφεύγοντας να επαναλάβει όσα έχει σκεφτεί και υλοποιήσει ήδη κάποιος άλλος, αποφεύγοντας «τα σχέδια του συρμού» όπως λέει. Βασική πηγή έμπνευσής της η παλιά τέχνη των υφαντών, των χειροποίητων υφασμάτων: ο συνδυασμός των χρωμάτων τους, οι τεχνικές τους, τα σχέδια, οι υφές τους. Υφές που προέρχονται από αγνά υλικά, όπως μαλλί, βαμβάκι.

Στο κατάστημα οι πλεκτές τσάντες έχουν την τιμητική τους, με μπεστ σέλερ και έμβλημα τον υπέρκομψο ναυτίλο, ένα φορέσιμο κοχύλι. «Αγαπώ πολύ το πλέξιμο» λέει η Γεωργία. «Πλέκω από δέκα χρονών, με έμαθε η μαμά μου, την οποία έμαθε η γιαγιά μου, που ήταν από τη Λήμνο, από την Πλάκα. Τον χειμώνα, στη Φλώρινα όπου ζούμε, παραδίδω μαθήματα πλεξίματος γιατί το πλέξιμο για μένα εκτός του ότι είναι χαλαρωτικό, μια θεραπεία για πολλές ασθένειες του μυαλού και της ψυχής, συνοδεύεται και από ένα αίσθημα ευθύνης να το μεταβιβάσω, να μη χαθεί».

Η Γεωργία πλέκει τα πάντα. «Ορειβατικά σχοινιά, σχοινιά για το άπλωμα των ρούχων. Έχω πειραματιστεί μέχρι και με καλώδια τηλεφώνου, έχω φτιάξει ένα φανταστικό φωτιστικό με αυτά». Με δεξιοτεχνία πλέκει και το σήμερα με το χτες. Τσάντες-μίνιμαλ ξύλινα κουτιά δένουν με πλεκτά φολκλόρ λουράκια, ψάθινα καλαθάκια ενώνονται με δέρμα σε μοντέρνα πουγκιά. Ακόμα και η γαστρονομική λημνιακή κουλτούρα έχει την τιμητική της: μια από τις τσάντες της συλλογής του 2018 ήταν εμπνευσμένη από το καλαθάκι όπου παρασκευάζεται το ομώνυμο παραδοσιακό τυρί του νησιού, μια πράσινη κατασκευή από βούρλα που μοσχοβολάει χορτάρι.

«Επίσης μου αρέσει η επαναχρησιμοποίηση παλιών πραγμάτων, δηλαδή τα τηλεφωνικά καλώδια με τα οποία έφτιαξα το φωτιστικό τα είχα για πέταμα. Μια παλιά κουρτίνα την έκοψα λωρίδες και έπλεξα μια τσάντα και παρόλο που ήταν νάιλον, συνθετική, το αποτέλεσμα το αγαπώ, βγήκε ιδιαίτερο. Πολλές από τις τσάντες που δημιουργώ είναι από άχρηστα υφάσματα που έκανα κορδέλες και έπλεξα». Την φιλοσοφία του λεγόμενου upcycling ακολουθούν και τα καραβάκια από πολυκαιρισμένα θαλασσινά ξύλα, που ίσως ακούγονται κοινά αλλά στα πανιά τους φυσάει μια αύρα ανανέωσης. «Μαζεύω ξύλα από τη θάλασσα αλλά δεν τους δίνω κάποιο σχήμα, δεν τα κόβω, δεν τα τρίβω, απλώς προσπαθώ να τα συνδυάσω, δύο ή τρία μαζί ή και μόνο ένα κάποιες φορές. Ακολουθώ τη φυσική μορφή του ξύλου» εξηγεί η Γεωργία.