Οι στόχοι για τη βιώσιμη ανάπτυξη που έχει θέσει ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (SDG) στο πλαίσιο της Ατζέντας για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη μέχρι το 2030, βασίζονται εν μέρει στην καινοτομία. Ο στόχος No2 είναι «να εκλείψει η πείνα, να επιτευχθεί επισιτιστική ασφάλεια και βελτιωμένη διατροφή και να προωθηθεί η βιώσιμη γεωργία».
Αλλά ενώ τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, τα δορυφορικά συστήματα αισθητήρων, ο τομέας της ρομποτικής και η εικονική πραγματικότητα χρησιμοποιούνται όλο και περισσότερο στη γεωργία σε όλες τις περιοχές του κόσμου, παρατηρείται ακόμα ανεπαρκής εξάπλωση της καινοτομίας σε παγκόσμιο επίπεδο όσον αφορά στη βελτίωση των διαδικασιών και υπηρεσιών που εμφανίζονται κατά μήκος της γεωργικής αλυσίδας αξίας, από την επιλογή σπόρων μέχρι την επεξεργασία, τη μεταφορά και τη διανομή.
Σε αυτό το σημείο υφίστανται σημαντικά εμπόδια, όπως η ανεπαρκής υποδομή, οι περιορισμοί ρευστότητας και η έλλειψη ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης, ιδίως στις αναπτυσσόμενες χώρες. Στην Ινδία, π.χ., 40% των φρέσκων τροφίμων καταστρέφονται πριν φτάσουν στους καταναλωτές. Η αποτελεσματική σύνδεση και η βελτιωμένη παράδοση είναι εξίσου κρίσιμες, αν όχι περισσότερο, από τη νέα τεχνολογία. Με άλλα λόγια, πρέπει να προχωρήσουμε από την «ψηφιακή γεωργία» στην «έξυπνη γεωργία».
Οι δημόσιες αρχές μπορούν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση των αδυναμιών της αγοράς, επενδύοντας στην έρευνα και ανάπτυξη (R&D), την εκπαίδευση και την εξάλειψη των στρεβλώσεων και των εμποδίων στο παγκόσμιο εμπόριο γεωργικών προϊόντων και στις προμήθειες τροφίμων. Παράλληλα, πρέπει να εξαλείψουν την καθυστέρηση που παρατηρείται μεταξύ των καινοτομιών στην Ε&Α και της ευρείας υιοθέτησης της τεχνολογίας και των μεθόδων που αναπτύσσονται. Η περιοχή που δεν έχει ακόμη επωφεληθεί από το προηγούμενο κύμα γεωργικής καινοτομίας είναι η υποσαχάρια Αφρική. Αλλά και ο επιχειρηματικός τομέας θα πρέπει να αναλάβει ηγετικό ρόλο στη διάδοση τέτοιων καινοτομιών σε παγκόσμιο επίπεδο και να τους προσανατολίσει προς τις ανάγκες των φτωχότερων περιοχών.