Η Ημέρα Ίσης Αμοιβής στις ΗΠΑ συμβολίζει την ημέρα μέχρι την οποία πρέπει να δουλεύει μια γυναίκα για να κερδίσει τα λεφτά που κέρδισε ο άντρας την προηγούμενη χρονιά. Η ημέρα αυτή διαφέρει από χρονιά σε χρονιά, αλλά για το 2019 ήταν στις 2 Απριλίου.
Και όπως κάθε χρόνο, δημοσιεύθηκαν πολλά άρθρα γνώμης που εξηγούν γιατί τώρα είναι πλέον καιρός οι γυναίκες να λάβουν ίση αμοιβή με τους άνδρες.
Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι οι γυναίκες δεν θα εξασφαλίσουν ισότητα στις αμοιβές αν προσπαθήσουν να επιτύχουν μοναχά για τους εαυτούς τους. Αντ’ αυτού, πρέπει να συνεργαστούν για να ανατρέψουν το σύστημα που καθιέρωσε την ανισότητα στις αμοιβές.
Όταν το δημοφιλές βιβλίο της Sheryl Sandberg, Lean In, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά, πολλές από τις βασικές του παρατηρήσεις έγιναν αποδεκτές σε μεγάλο βαθμό: Οι γυναίκες παραείναι διστακτικές, αποσυνδέονται πριν φύγουν από το χώρο εργασίας, και θα πρέπει να είναι πιο αυθεντικές.
Νωρίτερα φέτος, ένα άρθρο στο Academy of Management αμφισβήτησε αρκετούς ψευδείς ισχυρισμούς από το βιβλίο. Για παράδειγμα, οι γυναίκες δεν «φεύγουν πριν φύγουν – στην πραγματικότητα, συνήθως εργάζονται σκληρότερα για να παραμείνουν στο εργατικό δυναμικό και ως εκ τούτου, ακούσια, εξαντλούνται. Και οι γυναίκες – ιδίως οι έγχρωμες (το 39% της ομάδας που μελετήθηκε) – στην πραγματικότητα τιμωρούνται επειδή είναι αυθεντικές.
Πολλές γυναίκες, ακόμη και φεμινίστριες, αγκάλιασαν το Lean In επειδή ήθελαν να πιστέψουν στον μύθο της αξιοκρατίας: την ιδέα ότι εάν απλώς δούλευαν αρκετά σκληρά, θα κατατρόπωναν την ανισότητα στις αμοιβές.
Είναι αναζωογονητικό να πιστεύετε ότι μπορείτε να αλλάξετε τα αποτελέσματα αποκλειστικά μέσω των δικών σας προσωπικών ενεργειών. Εδώ και δεκαετίες, το ζήτημα της ισότητας στις αμοιβές έχει τοποθετηθεί ως πρόβλημα του ατόμου: ζητήστε αύξηση ή μάθετε να καυχιέστε καλύτερα.
Πολλές γυναίκες «ειδικοί» απαντούν στα στοιχεία που αφορούν την ανισότητα των αμοιβών, προσφέροντας συμβουλές «ενδυνάμωσης»: Μιλήστε, ξεχωρίστε και …φάτε τους λάχανο! Αυτή είναι μια γοητευτική γλώσσα τόσο για το πρόσωπο που το λέει όσο και για εκείνους που είναι έτοιμοι να το πιστέψουν.
Αλλά το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη προθυμίας των γυναικών να προχωρήσουν επαγγελματικά. Είναι ότι οι γυναίκες αναζητούν την ιδέα της εξουσίας, αντί για την ίδια την εξουσία.
Η έμφαση στην ατομική δράση αρνείται το γεγονός ότι το σύστημα στο οποίο λειτουργούν οι γυναίκες έχει τεράστια επίδραση πάνω στο αποτέλεσμα. Στους οργανισμούς, η εξουσία ανατίθεται βάσει θέσης. Ως εκ τούτου, οποιαδήποτε εξουσία ενός υπαλλήλου είναι περιορισμένη.
Η εξουσία δεν είναι απλώς προσωπική, είναι βαθιά κοινωνική.
Το κλειδί για την πραγματική και διαρκή αλλαγή στο στάτους των γυναικών στον χώρο εργασίας είναι αυτές να δράσουν συλλογικά. Αντί να εστιάζουμε όλη μας την ενέργεια στην αλλαγή των προσωπικών μας συμπεριφορών, μπορούμε να εργαστούμε για τη δημιουργία ενός επαγγελματικού συστήματος που θα ωφελεί όλες τις γυναίκες.
Για παράδειγμα, οι γυναίκες σε διευθυντικές θέσεις κερδίζουν 24% λιγότερο απ’ ό,τι οι άνδρες σε ισοδύναμες θέσεις. Από την άποψη ενός ιδιοκτήτη ή επενδυτή, αυτή είναι μια …γλυκιά έκπτωση που βοηθά στην αύξηση του κέρδους. Αν όμως οι γυναίκες-στελέχη μιας εταιρείας εμφανίζονταν μια μέρα στην πόρτα του διοικητικού συμβουλίου όλες μαζί, απαιτώντας ισότιμη αμοιβή, δεν θα χρειαζόταν κανένα σύνθημα σχετικά με την «ενδυνάμωση» για να τους βοηθήσει.
Τελικά, η επίτευξη της ισότητας των αμοιβών είναι κάτι περισσότερο από το να βγάζουν οι γυναίκες τα ίδια λεφτά με τους άνδρες. Είναι μια αντανάκλαση του πόση εξουσία έχουν συγκεντρώσει οι γυναίκες ευρύτερα.