Συναγερμός είχε σημάνει στη Νέα Υόρκη το 2014, όταν ένας γιατρός που μόλις είχε επιστρέψει από εθελοντική εργασία στη Γουινέα παρουσίασε συμπτώματα του ιού Εμπολα, που ήταν τότε σε έξαρση στην Αφρική. «Αυτό το συμβάν αποτέλεσε crash test για όλο τον πολιτειακό μηχανισμό· συγκαλέσαμε συμβούλιο, προκειμένου να προστατεύσουμε χωρίς να πανικοβάλουμε τον πληθυσμό», διηγείται στην «Κ» η δρ Επιδημιολογίας Ναταλία Λινού, που την εποχή εκείνη εργαζόταν ως σύμβουλος στο γραφείο της τότε επιτρόπου Υγείας της πολιτείας της Νέας Υόρκης, δρος Mary Bassett. Η 37χρονη σήμερα Ελληνίδα επιστήμων, που ξεκίνησε τις σπουδές της στο Χάρβαρντ στην Ανθρωπολογία και τις ολοκλήρωσε με διδακτορικό στο κορυφαίο πανεπιστήμιο με αντικείμενο τη δημόσια υγεία και τον κοινωνικό αποκλεισμό, βρισκόταν τότε στην πρώτη γραμμή για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Η πολιτεία προχώρησε σε απολύμανση των σιδηροδρομικών συρμών, στενή ιατρική παρακολούθηση της αρραβωνιαστικιάς του ασθενούς και άλλα μέτρα προστασίας, συνολικού ύψους 20 εκατ. δολαρίων. «Η σύγκριση είναι τρομακτική, η πολιτεία της Νέας Υόρκης διέθεσε 20 εκατ. δολάρια για έναν ασθενή, τη στιγμή που οι μαστιζόμενες από τον Εμπολα χώρες της Αφρικής, όπου πάνω από χίλιοι άνθρωποι υπέκυψαν από τον ιό, έδωσαν ένα διαμετρικά χαμηλότερο ποσό για αντιμετώπιση του ιού», σημειώνει η δρ Λινού τονίζοντας τις εξόφθαλμες ανισότητες στον τομέα της υγείας, που αποτελούν επί της ουσίας τον πυρήνα της έως τώρα επιστημονικής της έρευνας. Δυστυχώς, η ανισότητα στην πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη δεν αναδεικνύεται μόνον συγκρίνοντας τις συνθήκες ζωής του αναπτυσσόμενου με τον… δυτικό κόσμο, αφού οι ΗΠΑ βρίθουν ανισοτήτων που εσχάτως τείνουν να διευρυνθούν. «Τα παιδιά που γεννιούνται από Αφροαμερικανίδες είναι κατά μέσον όρο λιποβαρή, ενώ και μεταξύ των εγκύων τα ποσοστά θνησιμότητας παραμένουν σκανδαλωδώς υψηλά, αν τα συγκρίνουμε με τα αντίστοιχα των λευκών γυναικών», σημειώνει στην «Κ» η δρ Λινού, «όλα αυτά είναι απόρροια της ανεπαρκούς παρακολούθησης στη διάρκεια της εγκυμοσύνης».
Η στροφή της δρος Λινού στο θέμα της κοινωνικής ανισότητας προέκυψε μετά την πρώτη διετή παραμονή της στον Λίβανο, όπου μετέβη ύστερα από την ολοκλήρωση του πρώτου της πτυχίου. «Ημουν εκεί πολύ πριν από τον πόλεμο στη Συρία, πρόκειται για πολύπλοκη χώρα, με διαφορετικές εθνότητες και θρησκείες», θυμάται, «έζησα εκ των έσω τη ζωή των Παλαιστινίων προσφύγων στους καταυλισμούς και τους αποκλεισμούς που οι ίδιοι βίωναν». Φυσική συνέχεια της παραπάνω εμπειρίας ήταν η θητεία της στα Ηνωμένα Εθνη, όπου εργάστηκε σε αναπτυξιακά προγράμματα για τους πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής. «Είχα την ευκαιρία να ερευνήσω εις βάθος το σύνθετο πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής, το οποίο θα επιφέρει ακόμα περισσότερες ανισότητες, καθώς θα επηρεάσει ραγδαία ορισμένες χώρες λόγω γεωγραφικής θέσης – μεταξύ των οποίων την Ελλάδα αλλά και χώρες της Βορείου Αφρικής, απ’ όπου θα αυξηθούν οι προσφυγικές ροές», υπογραμμίζει η ίδια, «είναι ένα οξύ πρόβλημα που πρέπει να προσεγγίζουμε διεπιστημονικά».
Από το νέο της πόστο ως εκτελεστικής διευθύντριας στο Center for Health and Human Rights του Χάρβαρντ, επικεφαλής μιας ομάδας επιστημόνων διαφορετικών εθνικοτήτων, φιλοδοξεί τώρα να θέσει σε εφαρμογή νέα προγράμματα, που θα απευθύνονται αφενός σε ανθρώπους που ανήκουν σε παραπάνω από μία μειονοτικές ομάδες εντός των ΗΠΑ αφετέρου σε πληθυσμούς που βιώνουν ανισότητες εκτός ΗΠΑ. «Δρομολογούμε μια μελέτη για τους Ρομά στην Ευρώπη και στην Ελλάδα», καταλήγει η ίδια, «όπως και πλήθος άλλων πρότζεκτ αναφορικά με την κλιματική αλλαγή».
Πηγή: kathimerini.gr