Οι πωλήσεις μπορεί να ήταν ανεβασμένες κατά 19,3%, αλλά χωρίς να μπορούν από μόνες τους να αποσβέσουν μεταδιδόμενους κραδασμούς στο νέο επιχειρηματικό οικοδόμημα μετά την εξαγορά και απορρόφηση της Μαρινόπουλος.
Το ιδιαίτερα απαιτητικό στοίχημα της «επόμενης μέρας» παραμένει ακόμη ανοικτό για την οικογένεια Σκλαβενίτη, που σαφώς και έχει δείξει διαχρονικά, αξιόπιστα και συνάμα αποτελεσματικά δείγματα γραφής στο εγχώριο επιχειρείν.
Στον πρόσφατα δημοσιοποιημένο ισολογισμό της περσινής χρήσης για την «Ελληνικές Υπεραγορές Σκλαβενίτης», όπως πλέον ονομάζεται, υπάρχουν εννέα παράμετροι-«παγίδες». Συνιστούν κρίσιμα στοιχεία, τα οποία μπορεί να εκληφθούν και ως «αδύναμοι κρίκοι».
Το πρώτο από τα εννέα «αγκάθια» – «παγίδες» στον ισολογισμό του Σκλαβενίτη αφορά τις ζημιές. Διότι παρά την ενίσχυση του τζίρου των πωλήσεων η τελική γραμμή της περσινής ετήσιας χρήσης έδειξε ζημιές, οι οποίες ανήλθαν στα 48,2 εκατ. ευρώ. Πολύ χαμηλότερες από τα 84,4 εκατ. ευρώ που «μπήκε μέσα» το 2017, αλλά δεν παύουν φυσικά να συνιστούν ζήτημα αιχμής.
Είναι ενδεικτικό ότι ο περσινός ισολογισμός έδειξε μεγάλες ζημιές (της τάξης των 60 εκατ. ευρώ) και στα προ φόρων αποτελέσματα. Μένει να διαπιστωθεί πότε θα μπορέσει να «καταπολεμηθεί» η οικονομική αιμορραγία, ώστε ο όμιλος να βγει στην κερδοφορία.
Το δεύτερο «αγκάθι» αφορά στις μεγάλες δανειακές υποχρεώσεις που έχουν συσσωρευτεί, στον απόηχο εξαγοράς-διάσωσης της Μαρινόπουλος.
Μαζί με τις συμβάσεις λίζινγκ, ο συνολικός δανεισμός είναι στα επίπεδα των 925 εκατ. ευρώ. Αντιστοιχεί στο 31% του κύκλου εργασιών, γεγονός που δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο, ώς προς τις πιέσεις που δημιουργεί.
Μετά τις αναδιαρθρώσεις από τα 748,2 εκατ. ευρώ των μακροπρόθεσμων τραπεζικών δανείων,τα 578,4 εκατ. έχουν ορίζοντα αποπληρωμής μετά από πέντε χρόνια.
Κάτι που σημαίνει ότι τότε θα πρέπει να έχει ισχυροποιηθεί σημαντικά ό όμιλος για να αποπληρώσει τα χρέη. Εκτός κι αν δρομολογηθεί μια νέα αναδιάρθρωση δανεισμού.
Τρίτο: Τα μεγάλα δάνεια, συνεπάγονται όμως και μεγάλα κόστη εξυπηρέτησης, παρά το γεγονός ότι ένα σημαντικό κομμάτι τους έχει ιδιαίτερα χαμηλό-προνομιακό επιτόκιο της τάξεως του 1,5%.
Στην περσινή χρήση το καθαρό χρηματοοικονομικό κόστος ήταν στα επίπεδα των 41,1 εκατ. ευρώ. Όταν η λειτουργική κερδοφορία του ομίλου Σκλαβενίτη ήταν στα 17,7 εκατ. ευρώ.
Με την οποία και καλύπτονται μόνο το 42,3% των χρεωστικών τόκων. Ότι η λειτουργική κερδοφορία πέρασε από αρνητικό σε θετικό έδαφος είναι ενθαρρυντική εξέλιξη, όμως απαιτείται περαιτέρω ενίσχυση για να καλύψει τουλάχιστον όλα τα χρηματοοικονομικά κόστη.
Τέταρτο: Ο δείκτης της υπερχρέωσης έχει εξακοντιστεί στα ύψη. Με το σύνολο των υποχρεώσεων να είναι στα 2,165 δις και την καθαρή θέση του ομίλου στα 59,9 εκατ. ευρώ, η σχέση ξένων προς ίδια κεφάλαια είναι στο…36,1. Φαντάζει εξωπραγματικό αλλά έτσι είναι, καθώς η διάσωση Μαρινόπουλου από τον Σκλαβενίτη στηρίζεται κατά βάση στο «μοχλευμένο» χρήμα.
Πέμπτο: Τόσο τα επίπεδα της γενικής όσο και της άμεσης ρευστότητας, είναι σε ιδιαίτερα χαμηλό σημείο. Στην πρώτη περίπτωση τα 550,2 εκατ. ευρώ των ταμειακών διαθεσίμων (134μ6 εκατ.) των απαιτήσεων και των αποθεμάτων, αντιστοιχούν στο 50,5% των βραχυπρόθεσμων υποχρεώσεων που αγγίζουν τα 1,1 δις ευρώ.
Στη δεύτερη, τα διαθέσιμα σε μετρητά και οι απαιτήσεις, εκφράζουν μόνο το 19% των βραχυπρόθεσμων υποχρεώσεων. Οι δύο αυτοί δείκτες, δείχνουν τη δυνατότητα της επιχείρησης να ανταποκρίνεται στις βραχυπρόθεσμες και στις τρέχουσες υποχρεώσεις. Και επί του παρόντος είναι χαμηλοί.
Έκτο: Οι υποχρεώσεις του ομίλου Σκλαβενίτη προς τους προμηθευτές και τους λοιπούς πιστωτές, ξεπέρασαν πέρσι οριακά το 1 δισ. ευρώ. Ενισχυμένες κατά 90 εκατ. ευρώ περίπου σε σχέση με τη χρήση του 2017. Λόγω του αυξημένου τζίρου η άνοδος των υποχρεώσεων προς του προμηθευτές είναι μεν εξηγήσιμη, αλλά δεν παύει να συνιστά ένα ιδιαίτερα μεγάλο άνοιγμα.
Έβδομο: Εξαιρετικά σημαντικό είναι το «κονδύλι» που αφορά τις ρυθμισμένες μακροπρόθεσμες υποχρεώσεις, οι οποίες ανέρχονται στα 171,2 εκατ. ευρώ ή 145,3 εκατ. ευρώ, αν αφαιρεθούν αυτά που πρόκειται να πληρωθούν την φετινή χρονιά.
Οι ρυθμισμένες υποχρεώσεις αφορούν σε υποχρεώσεις προς το Ελληνικό Δημόσιο, το ΙΚΑ, το ΤΕΑΥΕΤ και τη ΔΕΗ, οι οποίες μεταβιβάσθηκαν στον Όμιλο λόγω της απόκτησης-εξυγίανσης της Μαρινόπουλος.
Σύμφωνα με το πτωχευτικό δικαστήριο θα εξοφληθούν σε δόσεις για μια περίοδο από 3 έως 21 έτη. Δεν παύουν φυσικά να αποτελούν ένα ακόμη έξοδο.
Όγδοο: Με το σύνολο των εξόδων να ανέρχονται στα επίπεδα των 3 δισ. Ευρώ, ο όμιλος δαπανά 468,8 εκατ. ευρώ για αμοιβές και έξοδα προσωπικού, ο αριθμός των οποίων ήταν στα τέλη της περσινής χρονιάς 26.700 άτομα.
Οι δαπάνες για τους εργαζομένους αντιστοιχούν στο 15,6% των γενικών εξόδων, που είναι όσα και οι πωλήσεις… Μια ακόμη δύσκολη αντιστοιχία για τον μεγαλύτερο εργοδοτικό όμιλο της χώρας.
Τα ένατο «αγκάθι» αφορά τα ίδια κεφάλαια και κατά πόσο αυτά θα σταματήσουν να «καίγονται» στο ενδεχόμενο της συνέχειας των ζημιογόνων χρήσεων. Εγείροντας στην περίπτωση αυτή ζήτημα κεφαλαιακής αύξησης.
Πηγή: Dikaiologitika.gr