Η Τζένη Λειβαδάρου, είναι ερευνήτρια στο Κέντρο Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικής του Κέιμπριτζ, στο αντικείμενο της υδροδυναμικής και της πράσινης τεχνολογίας. Πριν εγκατασταθεί στο Κέιμπριτζ, εργαζόταν στην Αθήνα, ως Πολιτικός Μηχανικός. Κατέχει MSc στη Διαχείριση Υδάτινων Πόρων και έχει 7 χρόνια εμπειρίας ως σύμβουλος σχεδιασμού σε αναπτυξιακά προγράμματα της Ε.Ε. Από τη στιγμή που η χρήση αναπηρικού αμαξιδίου έγινε απαραίτητη για την κατάσταση της υγείας της, το 2012, πήρε την απόφαση να μετακομίσει στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ και να κυνηγήσει το όνειρό της: να εργαστεί σε διεθνείς οργανισμούς σχετικά με την προσαρμογή του πλανήτη στην κλιματική αλλαγή.
Από τότε, συνέβησαν πολλά. Στο Κέιμπριτζ της απονεμήθηκε MPhil στον Σχεδιασμό Πολιτικών Ανάπλασης, από το Τμήμα Χερσαίας Οικονομίας του Πανεπιστημίου. Η πτυχιακή της εργασία ήταν επικεντρωμένη στις πρωτοβουλίες «πράσινης δόμησης» στην Ευρώπη. Πρόσφατα ολοκλήρωσε τη διδακτορική της διατριβή στην υδρομηχανική, στο Τμήμα Εφαρμοσμένων Μαθηματικών του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ.
Κατά τη διάρκεια του διδακτορικού της, εργάστηκε για λογαριασμό του ΟΗΕ, στη Νέα Υόρκη και ταξίδεψε για ερευνητικούς σκοπούς σε όλη την Ευρώπη, στις ΗΠΑ και την Αυστραλία. Παράλληλα είχε την τιμή να συνεργαστεί με τον καθηγητή Στίβεν Χόκινγκ, σε θέματα προσβασιμότητας, ενώ προσκλήθηκε από το Τμήμα Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων του ΟΗΕ, ως σύμβουλος σε θέματα βιώσιμης ανάπτυξης.
Η ίδια συνοψίζει τη μέχρι τώρα συναρπαστική ιστορία της σε μια φράση που μου είπε αμέσως μόλις ξεκινήσαμε την κουβέντα μας:
«Είμαι ανήσυχη σαν χαρακτήρας κι αυτό φαίνεται και στα επαγγελματικά μου».
Φανταζόσουν αυτή την πορεία όταν πρωτοξεκινούσες την επαγγελματική σου ζωή;
Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Δεν μπορούσα καν να φανταστώ ότι ανά 2-3 χρόνια θα άλλαζα επαγγελματικό περιβάλλον, ίσως και χώρα. Από μελετητικές εταιρείες στην Αθήνα, σε ερευνητικά προγράμματα στο Κειμπριτζ, σε μονάδα πυρηνικής φυσικής στην Αυστραλία και στα κεντρικά του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη…
Και πώς ξεκίνησαν όλα αυτά;
Ξεκίνησαν κάποια στιγμή που, ενώ δούλευα στην Αθήνα, σκέφτηκα ότι ήθελα να αναμειχθώ με έναν μεγάλο οργανισμό, που να ασχολείται με το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή. Ο ιδανικός οργανισμός γι’ αυτό που ήθελα ήταν ο ΟΗΕ, όμως για το υπόβαθρο που είχα τότε, ο ΟΗΕ ήταν κάτι υπερβολικά μεγάλο. Έπρεπε να έχω καλύτερη κατάρτιση, να έχω αποκτήσει περισσότερη εμπειρία. Όμως μου αρέσει να κυνηγάω πράγματα πάνω από μένα κι έτσι άρχισα να κατευθύνω τα βήματά μου προς τα εκεί. Στην πορεία αυτή προς τον στόχο μου, ωρίμασα, δέχτηκα πολλά διαφορετικά ερεθίσματα κι έτσι ο ίδιος ο στόχος μου αναπροσδιορίστηκε. Τελικά, βρέθηκα και στον ΟΗΕ, όμως αυτό ήταν πια ένα ακόμα κομμάτι της διαδικασίας.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισες στην πορεία;
Μάλλον το ότι είχα να διαχειριστώ μια κατάσταση υγείας που δεν προδιέγραφε μια ζωή με τόσες μετακινήσεις. Η πρόκληση αυτή μου έμαθε ότι καλό είναι να βάζουμε τους στόχους μας μόνοι μας και να μην επηρεαζόμαστε από άλλους. Γιατί εμπόδια θα συναντήσουμε πάντα και μόνο αν έχουμε πάρει μια απόφαση για τον εαυτό μας θα μπορέσουμε να τα παλέψουμε με όλη μας τη δύναμη. Εγώ πήρα στα 30 μου την απόφαση να αλλάξω κατεύθυνση και να ξανασπουδάσω και να φύγω από την Ελλάδα. Και το πάλεψα όσο δεν πάει. Και μόνο έτσι μπόρεσα να προσαρμόσω τη ζωή μου και την πρόσβασή μου σε διάφορα σημεία της γης, ενώ παράλληλα κυνηγούσα τα όνειρά μου.
Πώς βρέθηκες στον ΟΗΕ;
Με δέχτηκαν αρχικά ως intern, για να ασχοληθώ με την εσωτερική διακόσμηση του οργανισμού και τα πάρα πολλά έργα τέχνης που διαθέτει. Ωστόσο, από την αρχή έγινε εμφανές ότι αυτή δεν θα ήταν σωστή χρήση του χρόνου μου εκεί κι όταν το συζητήσαμε μου έδωσαν την ευκαιρία να διευρύνω τη δραστηριότητά μου σε τομείς που με ενδιέφεραν περισσότερο. Όταν συνειδητοποίησα ότι με ρωτούσαν πολλές φορές τη μέρα την άποψή μου για θέματα προσβασιμότητας, άρχισα να στρέφω τη δουλειά μου σε θέματα συμπερίληψης στον χώρο εργασίας. Στο τέλος της έρευνάς μου, έκανα εισήγηση στον Γενικό Γραμματέα κι έτσι η δουλειά μου έφτασε πολύ γρήγορα στα χέρια των ανθρώπων που θα μπορούσαν να την αξιοποιήσουν. Μέσα από αυτήν έκανα γνωριμίες στο Department of Economic and Social Affairs του οργανισμού κι έτσι άρχισα να συνεργάζομαι μαζί τους εξ’ αποστάσεως ως συμβασιούχος.
Ποια ήταν για σένα η πιο σημαντική στιγμή αυτών των τελευταίων χρόνων;
Μια πολύ συγκινητική στιγμή για μένα ήταν η πρώτη φορά που γύρισα για διακοπές από το Κέιμπριτζ στην Αθήνα. Τον προηγούμενο χρόνο είχα ζήσει για πρώτη φορά μόνη μου στο εξωτερικό, με το αμαξίδιό μου, είχα κάνει φίλους, είχα διαμορφώσει κοινωνική ζωή και ένα ασφαλές περιβάλλον μέσα στο οποίο μπορούσα να αναπτυχθώ και τώρα γυρνούσα πίσω να απολαύσω τις διακοπές μου. Ήταν πολύ σημαντικό επίτευγμα για μένα αυτό και δεν περίμενα ποτέ ότι θα μπορούσαν να συμβούν τόσα σπουδαία πράγματα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Πηγή: Womenontop.gr