Από τη ραγδαία ανάπτυξή τους τον 19ο αιώνα, οι σιδηρόδρομοι βρίσκονται στο μέτωπο της σύγχρονης μηχανικής και των μεταφορών. Έχουν κατακτήσει τα πιο μεγαλόπρεπα βουνά του κόσμου, διασχίζουν υδάτινους δρόμους, διατρέχουν αχανείς ερημικές εκτάσεις, και κατέκτησαν αστικά οδικά δίκτυα. Συνδυάζοντας την αποκλειστική πρόσβαση, τα εντυπωσιακά γραφικά και τις συγκλονιστικές εικόνες, ειδικοί επιστήμονες αφηγούνται την εκπληκτική ιστορία κάθε σιδηρόδρομου για τον οποίο δεν υπάρχει κανένα ανυπέρβλητο εμπόδιο. Η σειρά, «Εντυπωσιακοί σιδηρόδρομοι» της οποία η πρώτη σεζόν κάνει πρεμιέρα στις 5 Οκτωβρίου στις 22:00 στο Viasat Explore, παρουσιάζει σχεδιαστικές καινοτομίες, και ταυτόχρονα προβάλλει τους πρωτοπόρους που αντιμετώπισαν τις προκλήσεις της φύσης και τους απτούς κινδύνους που υπήρχαν προκειμένου να δημιουργήσουν ένα πραγματικά εντυπωσιακό παγκόσμιο σιδηροδρομικό δίκτυο.
Από τον 19ο αιώνα, είχε προταθεί πολλές φορές η σύνδεση της Ταϊλάνδης και της Βιρμανίας με μια σιδηροδρομική γραμμή, αλλά η ζούγκλα αυτή ήταν πολύ πυκνή και πολλά ποτάμια διέσχιζαν το έδαφος, κάνοντας την ιδέα να φαίνεται αδύνατη. Οι Ιάπωνες κατακτητές είχαν διαφορετική ιδέα όταν έφτασαν στην ήπειρο το 1942. Πίστευαν ότι με τη βοήθεια των αιχμαλώτων πολέμου, μπορούσαν να χτίσουν μια σιδηροδρομική γραμμή ώστε να μπορέσουν να προμηθεύσουν με εξοπλισμό και πυρομαχικά στα προελαύνοντα στρατεύματά τους. Περίπου 60.000 αιχμάλωτοι πολέμου και πολλοί Ασιάτες εργάτες ανατέθηκαν να κατασκευάσουν τη σιδηροδρομική αυτή γραμμή, γνωστή και ως «Σιδηρόδρομος του Θανάτου».
Οι εργάτες αποτελούνταν κυρίως από Βρετανούς, Αυστραλούς, Ολλανδούς και Αμερικανούς στρατιώτες, οι οποίοι δούλευαν μαζί με Ασιάτες εργάτες, συμπεριλαμβανομένων Μαλαισιανών, Βιρμανών και Ταμίλ. Οι συνθήκες εργασίας ήταν πολύ σκληρές καθώς καθημερινά σηκώνονταν τα ξημερώματα, έτρωγαν μόνο ένα μπολ με ρύζι όλη την ημέρα και δούλευαν 18ωρες βάρδιες, κάτω από τον καυτό ήλιο και την υψηλή υγρασία.
Έπρεπε να χαράξουν 400 χιλιόμετρα σιδηροδρομικής γραμμής σε μια ζούγκλα που δεν είχε περπατηθεί ποτέ πριν. Δημιούργησαν ακόμη και ένα θαύμα μηχανικής με τη μορφή της γέφυρας της κοιλάδας Wang Pho.
Η γέφυρα συστράφηκε για σχεδόν ένα μίλι, έφτασε σε ύψη που ξεπερνούσαν τα 30 μέτρα στο υψηλότερο σημείο της και απαιτούσε τη χρήση δυναμίτη για να καθαριστούν τμήματα του βουνού που περικύκλωσε. Για τις σκαλωσιές χρησιμοποιήθηκαν σκυρόδεμα και ξύλο και οι εργάτες έκαναν ό,τι μπορούσαν για να εξασφαλίσουν μια δυνατή κατασκευή ώστε να είχες μεγάλη διάρκεια ζωής. Η σκαλωσιά μήκους ενός μιλίου που είχε στηθεί στη ζούγκλα ήταν ένα θαύμα, αλλά για να ολοκληρωθεί σε μόλις 17 ημέρες, χωρίς μηχανική βοήθεια, χρειάζονταν δύο ταξιαρχίες των χιλίων εργατών που εργάζονταν κάθε μέρα και νύχτα. Τελικά, η σιδηροδρομική γραμμή, που απαιτούσε σχεδόν 700 γέφυρες, ολοκληρώθηκε σε λιγότερο από ένα χρόνο, αλλά στοίχισε τη ζωή σε πάνω από 100.000 ανθρώπους, οι οποίοι υπέκυψαν στην επίπονη εργασία, υποσιτισμό, δυσεντερία και ελονοσία.
Αν και το μεγαλύτερο μέρος του σιδηροδρόμου ανακτήθηκε από τη ζούγκλα μετά τον πόλεμο, ένα τμήμα του εξακολουθεί να λειτουργεί σήμερα ως τουριστικό αξιοθέατο.
Οι Ιάπωνες δεν ήταν μόνο γνωστοί για αυτόν τον αδίστακτο αλλά αναμφίβολα ταχέως κατασκευασμένο σιδηρόδρομο, ήταν επίσης γνωστοί για το πρώτο δίκτυο τρένων υψηλής ταχύτητας στον κόσμο, το Shinkansen, το οποίο άνοιξε το 1964. Το «τρένο-σφαίρα» κάλυπτε την απόσταση των 515 χιλιομέτρων μεταξύ Τόκιο και Οσάκα σε μόλις 4 ώρες χάρη σε μέση ταχύτητα 210 χλμ./ώρα. Αυτή η μέση ταχύτητα αργότερα αυξήθηκε στα 270 km/h και ήταν τόσο γρήγορη που όταν έμπαινε σε μια σήραγγα, έσπρωχνε τον παγιδευμένο αέρα μπροστά του με τέτοια δύναμη που δημιουργούσε μια δυνατή έκρηξη κατά την έξοδο του από τη σήραγγα. Αυτό, φυσικά, δημιούργησε πρόβλημα στους ανθρώπους που ζούσαν κοντά, έτσι αναπτύχθηκε ένα νέο σχέδιο, εμπνευσμένο από τη φύση, το οποίο έμοιαζε με το πουλί αλκυόνα, το οποίο ήταν ικανό να βουτάει στο νερό σχεδόν αθόρυβα για να πιάσει το θήραμά του.
Ως εκ τούτου, η σειρά Shinkansen 500 που παρουσιάστηκε το 1997 ήταν εξοπλισμένη με μύτη μήκους 15 μέτρων που έμοιαζε πολύ με το ράμφος του πουλιού αυτού. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό: όχι μόνο η αντίσταση του αέρα μειώθηκε κατά 30%, αλλά η ταχύτητά του τρένου έφτασε τα 300 km/h. Σήμερα, το Shinkansen έχει ένα δίκτυο άνω των 2.500 χιλιομέτρων και είναι ένα από τα σημαντικότερα μέσα μεταφοράς της Ιαπωνίας, μεταφέροντας 159 εκατομμύρια επιβάτες ετησίως.
Η Ιαπωνία πρωτοστάτησε στην τεχνολογία των σιδηροδρόμων υψηλής ταχύτητας αλλά και άλλες χώρες κατάφεραν να υιοθετήσουν παρόμοια συστήματα, όπως η Γαλλία, η Κίνα, η Γερμανία, η Ισπανία και η Ιταλία, οι οποίες έχουν αναπτύξαν τα δικά τους σιδηροδρομικά δίκτυα υψηλής ταχύτητας, όπως το TGV στη Γαλλία και το Fuxing Hao στην Κίνα.
Η σειρά «Εντυπωσιακοί σιδηρόδρομοι» κάνει πρεμιέρα στο Viasat Explore την Πέμπτη 5 Οκτωβρίου στις 22:00.