Το 2017, Έλληνας βουλευτής του ακροδεξιού κόμματος καταδικάστηκε για υποκίνηση βίας εναντίον μεταναστών, μια καταδίκη που επαινέθηκε ως διαφύλαξη της ελληνικής δημοκρατίας. Στην Βρετανία, η Τερέζα Μέι δεσμεύτηκε προεκλογικά να αποτρέψει τους παρόχους ίντερνετ από το να κατευθύνουν τους χρήστες προς «τη ρητορική μίσους και την πορνογραφία», ενώ φέτος η Γερμανία υπερψήφισε έναν νόμο ο οποίος απαιτεί από τους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης, να αποσύρουν εντός 24 ωρών περιεχόμενο που χαρακτηρίζεται από χρήστες υβριστικό ή προσβλητικό. Ωστόσο, δεν είναι μόνο οι κυβερνήσεις που επιδιώκουν να περιορίσουν τον εμπαθή λόγο. Το Spotify απέσυρε τα podcast του αμφιλεγόμενου διαχειριστή του Infowars, Άλεξ Τζόουνς, ενώ το Twitter προσέλαβε πανεπιστημιακούς ψυχολόγους για να συνδράμουν στην «εξυγίανση» του διαδικτυακού διαλόγου στην πλατφόρμα. Πλέον, θεωρείται ρητορική μίσους η επίκριση του Ισλάμ, η διαφωνία με το δικαίωμα ενός ατόμου να αυτοπροσδιορίσει το φύλο του ή η ένταξη στην ομάδα του facebook «Μισώ τους Χριστιανούς». Μεγαλύτερη ανησυχία από τα προαναφερθέντα προκαλεί το γεγονός ότι απαιτούνται μόνο λίγα λεπτά για να εντοπίσει ένας μέσος χρήστης του YouTube βίντεο ισλαμιστών εξτρεμιστών που προτρέπουν εύπιστους νεαρούς τζιχαντιστές σε τρομοκρατικές επιθέσεις, ενώ είναι γνωστό ότι ο Άντερς Μπρέιβικ, πριν σκοτώσει 69 εφήβους σε κατασκήνωση πολιτικού κόμματος στην Νορβηγία, επισκεπτόταν και μοιραζόταν συχνά στο facebook σελίδες με ρατσιστικό ή εμπαθές περιεχόμενο.

Μπορούμε να δικαιολογήσουμε την ρητορική του μίσους υπό το πρίσμα της ελευθερίας του λόγου; Υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ της εκφοράς ρητορικής μίσους και της εκτέλεσης βίαιων πράξεων; Πόσο πιθανό είναι οι κατάφωρες ιδεολογίες ορισμένων να επηρεάζουν προς το χειρότερο την ευρύτερη κοινωνία; Ή μήπως η αρχή της ελεύθερης έκφρασης του λόγου, όσο εμπαθής και αν είναι αυτός, θα βοηθήσει την κοινωνία να αναπτυχθεί προς το καλύτερο;