του Τομ Μόναχαν
Αν ακούσει κάποιος αναλυτές και δημοσιογράφους, τότε θα πιστέψει ότι σίγουρα ζούμε σε μια εποχή ταχύτατων μεταβολών. Λέξεις όπως η «ευελιξία» και η «επιτάχυνση» βρίσκονται στους τίτλους δεκάδων δημοφιλών βιβλίων για την επιχειρηματικότητα, και οι γκουρού της Silicon Valley μιλάνε για την «ταχεία αποτυχία».
Αν όμως ρίξετε μια ματιά στο πώς πραγματικά δουλεύουν τα πράγματα στους περισσότερους οργανισμούς σήμερα, οι λέξεις «ταχύτητα» και «ευελιξία» μάλλον θα είναι οι τελευταίες που θα σας έρθουν στο μυαλό.
Το παράπονο των περισσοτέρων κορυφαίων μάνατζερ είναι πάντα το ίδιο: «Είναι τόσο δύσκολο να ολοκληρώσουμε πράγματα». Πάντα υπήρχε εκνευρισμός με τη γραφειοκρατία. Όμως, τα στοιχεία που έχουμε συλλέξει στην CEB δείχνουν με σαφήνεια κάτι ακόμα πιο ανησυχητικό: το μεγαλύτερο μέρος της επιχειρηματικής δραστηριότητας επιβραδύνεται αντί να επιταχύνεται.
Για την ακρίβεια, κάθε πτυχή της λήψης αποφάσεων, ακόμα και στο πιο βασικό επίπεδο, έχει επιβραδυνθεί κατά τα τελευταία πέντε με δέκα χρόνια.
Για παράδειγμα, η πρόσληψη ενός εργαζομένου απαιτεί πλέον 63 ημέρες, από 42 ημέρες το 2010, σύμφωνα με μια έρευνα γνώμης που εκπονήσαμε το 2015 με τη συμμετοχή 400 υπευθύνων προσλήψεων. Εντωμεταξύ, η διάρκεια ολοκλήρωσης ενός έργου IT έχει αυξηθεί πάνω από ένα μήνα, απ’ το 2010 ως το 2015, και πλέον αγγίζει τους δέκα μήνες – όπως καταθέτουν 2.000 διαχειριστές έργου σε έρευνά μας.
Όσο για τον χρόνο που απαιτείται για να πουλήσει μια εταιρεία κάτι σε μια άλλη, έχει αυξηθεί κατά 22% τα τελευταία πέντε χρόνια.
Η μεγαλύτερη απειλή που προκύπτει απ’ αυτή την επιβράδυνση είναι υπαρξιακή: η αργή λήψη αποφάσεων επιτρέπει τη μεγέθυνση της απειλής από άλλους αντιπάλους. Ακόμα, όμως, κι όταν δεν απειλείται η επιβίωση μιας εταιρείας, το κόστος όλης αυτής της αναποφασιστικότητας μπορεί να είναι σημαντικό. Για παράδειγμα, κάθε μήνας καθυστέρησης σε ένα μέσης πολυπλοκότητας έργο IT στοιχίζει περίπου 43.000 δολάρια, ποσό που αυξάνεται για πιο σύνθετα έργα.
Γιατί είναι οι εταιρείες τόσο αργές, δεδομένης της έμφασης στην ταχύτητα; Η απάντηση είναι απλή. Οι εταιρίες είναι μεγαλύτερες σε μέγεθος.
Αν κάνουμε την απαραίτητη προσαρμογή για τον πληθωρισμό, η 500η εταιρεία στη λίστα Fortune 500 είναι σχεδόν πέντε φορές μεγαλύτερη ως προς τα έσοδα σε σχέση με το 1990.
Ένας άλλος παράγοντας είναι ο ελλιπής συντονισμός των λειτουργιών του ελέγχου και της διαχείρισης κινδύνου.
Είναι μήπως λύση να τα κάνουν τα στελέχη όλα μόνα τους; Όχι. Το κλειδί είναι η ύπαρξη συνεργασίας που δεν θα έχει όμως ως τίμημα τη μεγάλη επιβράδυνση της λήψης αποφάσεων.
* Ο Τομ Μόναχαν είναι πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας τεχνολογίας CEB.
Πηγή: fortune.com