Τι βάρος και τι φάρος, τι δάσος και τι Θάσος, τι δεσμός και τι θεσμός, τι πόρτα και τι πότρα, τι αυτοκίνητο και τι αυτκινιτο, τι ψωμί και τι ψμι, τι χαλιά και τι χάλια… Αθώα παιδικά λάθη, αστείοι αναγραμματισμοί, βιασύνη στη γραφή;
Ένα γράμμα, ένας τόνος αρκεί για να αλλάξει τη σημασία μίας λέξης, το νόημα μίας φράσης. Μπορεί, όμως, να αλλάξει τη ζωή ενός παιδιού, την ψυχολογία του, τις κοινωνικές του σχέσεις, το μέλλον του; Πόσο εύκολα αναγνωρίσιμη από δασκάλους και γονείς είναι, σήμερα, η δυσλεξία; Μπορεί η διάγνωσή της να καταρρίψει τα στερεότυπα “καλών” και “αδύναμων” μαθητών, των “επιμελών” και “τεμπέληδων”;
Η Μαρία Τσιάνα έγινε 22 ετών, για να απαλλαγεί -περίπου κατά τύχη- από τις “ταμπέλες” της… “αδιάφορης”, “τεμπέλας”, “ανορθόγραφης”, “απρόσεκτης” και για να απαντήσει στα δικά της εσωτερικά ερωτήματα, όπως “τι δεν πάει καλά με εμένα και απλές λειτουργίες, όπως η ανάγνωση, γίνονται τόσο σύνθετες”;
Σήμερα, η Μαρία είναι 32 ετών και όχι μόνο βρήκε τρόπους να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες, που την ταλαιπώρησαν σε ολόκληρη τη σχολική της ζωή, αλλά κατάφερε να μετατρέψει τις εμπειρικές της παρατηρήσεις σε ένα χρήσιμο εργαλείο, που βοηθάει μικρούς και μεγάλους, που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα με εκείνην.
Με “όπλο” τη διάθεση να μοιραστεί με τον κόσμο ό,τι η ίδια κατέκτησε με κόπο, δημιούργησε το “3asyR” -παραλλαγή της λέξης “easier” (ευκολότερο), όπως θα μπορούσε να τη γράψει ένα δυσλεκτικό άτομο- ένα διαδικτυακό εργαλείο, που κάνει ευκολότερη την ανάγνωση σε υπολογιστή για ανθρώπους με μαθησιακές δυσκολίες, καθώς υπογραμμίζει και χρωματίζει τις παραγράφους, που ο αναγνώστης μαρκάρει με το ποντίκι, για να διαβάσει. Από την ιστοσελίδα “www.3asyr.com ” μπορεί κάθε ενδιαφερόμενος να εγκαταστήσει δωρεάν την εφαρμογή στον υπολογιστή του (πρόκειται για plug-in στον browser του Chrome).
“Όταν έμαθα ότι έχω δυσλεξία, ανακουφίστηκα”
“Δεν γνώριζα ότι είχα δυσλεξία, ώστε να βοηθηθώ κατάλληλα, καθώς τη δεκαετία του ’90, που πήγαινα στο σχολείο, ήταν πολύ πρόωρη η συζήτηση γύρω από τις μαθησιακές δυσκολίες, οπότε δεν γνώριζαν οι καθηγητές πώς να βοηθήσουν τα παιδιά, ουσιαστικά υπήρχε ο διαχωρισμός των καλών και αδύναμων μαθητών” λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Τσιάνα, εξηγώντας ότι ανακάλυψε τυχαία, στη διάρκεια συζήτησης με φίλη της, η οποία έκανε πτυχιακή εργασία στη δυσλεξία, ότι είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός δυσλεκτικού ατόμου.
“Μπήκα στη διαδικασία να μάθω περισσότερα, όμως το βασικότερο είναι ότι, όταν το έμαθα ανακουφίστηκα, γιατί όλα τα προηγούμενα χρόνια αισθανόμουν άσχημα, για τις δυσκολίες που αντιμετώπισα στο σχολείο. Δεν έκανα λογοθεραπείες, καθώς, επειδή ήμουν μεγάλη, είχα ήδη βρει τα καλούπια, που βελτίωναν την καθημερινότητά μου” διευκρινίζει.
imerisia.gr
