Ξέρω ότι τρελαίνω τους ανθρώπους επειδή αρνούμαι να τους βάλω «Άριστα 10» όταν αξιολογώ τις ιδέες τους για νέα προϊόντα. Όσο σπουδαία κι αν είναι η σύλληψη μιας ιδέας, θεωρώ πως πάντα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης. Στην «κλίμακα Branson», το 9 είναι ο υψηλότερος βαθμός που μπορεί να πάρει κανείς.
Υπάρχει εγγενής κίνδυνος στο να αφήνουμε τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι έχουν αγγίξει την τελειότητα. Όταν θεωρούν ότι έσκισαν, οι περισσότεροι άνθρωποι τείνουν να επαναπαύονται στις δάφνες τους, ενώ αμέτρητοι άλλοι εργάζονται πυρετωδώς για να βελτιώσουν το έργο τους.
Ήμουν ανέκαθεν ένας εξαιρετικά επιλεκτικός καταναλωτής. Ωστόσο, σε αντίθεση με τους περισσότερους δύσκολους πελάτες, απολαμβάνω να γίνομαι αποδέκτης μιας πραγματικά κακής υπηρεσίας. Όχι, δεν είμαι μαζοχιστής της αγοράς. Απλώς κάποιες από τις καλύτερες επιχειρηματικές ιδέες που είχα ήταν αποτέλεσμα της εμπειρίας μου με κακές υπηρεσίες. Η πρώτη μου επιχείρηση στο λιανεμπόριο γεννήθηκε από την “πόρτα” που έτρωγα στα δισκοπωλεία όταν το μόνο μου έγκλημα ήταν ότι προσπαθούσα να ξοδέψω τα λίγα πολύτιμα χρήματα που κουβαλούσα στην τσέπη μου. Ανοίξαμε το πρώτο κατάστημα Virgin Records στο Λονδίνο αποφασισμένοι να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον στο οποίο τα παιδιά (πελάτες μας και αυτά) θα ήθελαν να έρχονται.
Παλιά οι έφηβοι περνούσαν αμέτρητες ώρες πίνοντας έναν μονάχα εσπρέσο σε κάποια καφετέρια της προ Starbucks εποχής. Αυτό μας ενέπνευσε στη Virgin Records να τοποθετήσουμε μερικά πουφ τριγύρω, να ανεβάσουμε λίγο την ένταση και να μεταμορφώσουμε την εμπειρία της αγοράς δίσκων σε μια διασκεδαστική εξόρμηση. Είναι ενδιαφέρον ότι χρειάστηκε να περάσουν άλλα 30 χρόνια για να ακολουθήσουν τα μεγάλα βιβλιοπωλεία.