Και για να γίνω πιο σαφής, επέλεξα να σας μεταφέρω την άποψη για το παραπάνω θέμα ενός από τους πλέον ειδικούς του είδους, του Geoffrey James, ο οποίος σε άρθρο του χρησιμοποιεί σαν παράδειγμα μια πρωτότυπη και πολύ ενδιαφέρουσα αναγωγή του θέματος σε έναν ερασιτέχνη και έναν επαγγελματία μπασκετμπολίστα, την οποία χρησιμοποίησε στο blog του ο Jeffrey Seeley, CEO της εξειδικευμένης εταιρίας τεχνικών πωλήσεων, Carew International. Απολαύστε τη:

«Ένας ερασιτέχνης μπασκετμπολίστας του Σαββατοκύριακου, παίζοντας στο γήπεδο ενός πάρκου, σκέφτεται το πως θα ρίξει τη μπάλα στο καλάθι, τις τελευταίες δέκα φορές που αστόχησε, τα τρία τελευταία καλάθια που πέτυχε, το σκορ, και ίσως πόσο ηλίθιος θα φαίνεται αν χάσει και άλλο ένα εύκολο καλάθι. Εστιάζει, δηλαδή, στο παρελθόν και το μέλλον αντί για το παρόν και αυτό που πραγματικά συμβαίνει τη δεδομένη στιγμή. Κοινώς, είναι προσανατολισμένος στην επίτευξη του στόχου».

«Αντιθέτως, ένας επαγγελματίας μπασκετμπολίστας έχει τον ίδιο στόχο με τον ερασιτέχνη, (δηλαδή να σκοράρει και τελικά να κερδίσει), αλλά δεν σκέφτεται τον στόχο όσο παίζει. Έχει απόλυτη συναίσθηση της θέσης της μπάλας και των άλλων παικτών, καθώς και των κινήσεων που πρέπει να κάνει ο ίδιος για να βάλει τη μπάλα στο καλάθι». Επικεντρώνεται, δηλαδή, στο παρόν αντί για το παρελθόν και το μέλλον. Κοινώς, αντί να είναι προσανατολισμένος στο στόχο τη στιγμή που παίζει εστιάζει την προσοχή του στη διαδικασία.

Αυτό, δεν σημαίνει ότι οι στόχοι είναι κακό πράγμα. Σαφώς όχι. Οι στόχοι μπορεί να μας δίνουν εξαιρετικά κίνητρα, όπως π.χ. να μας κάνουν να σηκωθούμε από το κρεβάτι και να πάμε στη δουλειά μας. Οι στόχοι μας παροτρύνουν να αναλάβουμε δράση. Αλλά όταν αναλάβουμε δράση είναι απαραίτητο να επικεντρωθούμε σε αυτή και όχι στον ίδιο το στόχο».