Από όλα τα πράγματα, ξεχωρίζουν τρία τα οποία διαφοροποιούν τους πραγματικούς ηγέτες από τους απλές διαχειριστές:
> Η πρόσκληση προς τους υφισταμένους τους για ειλικρινείς εκτιμήσεις.
> Η κατανόηση ότι η αλήθεια είναι ζωτικής σημασίας σε έναν καλά οργανωμένο οργανισμό.
> Η ανεκτικότητα στην γνήσια κριτική αλλά και η ενθάρρυνση της.
Όποιος έχει εργαστεί για λογαριασμό μιας μεγάλης εταιρείας πιθανώς να έχει αντιληφθεί μια νοοτροπία «κοπαδιού» ανάμεσα στους υφισταμένους- μια τάση που πριμοδοτεί τις αποφάσεις που λαμβάνονται στην κορυφή, ακόμα και όταν αυτές οι αποφάσεις οδηγούν την επιχείρηση σε λανθασμένη κατεύθυνση. Ανειλικρινείς εκτιμήσεις και ψευδείς έπαινοι αποτελούν εν δυνάμει τοξικά στοιχεία για το επιχειρηματικό περιβάλλον και πρέπει να αντιμετωπιστούν με ευθύ τρόπο από τον πραγματικό ηγέτη.
Οι πραγματικοί ηγέτες σε συχνή βάση ζητάνε τις ειλικρινείς εκτιμήσεις των υφισταμένων τους και το πράττουν επειδή κατανοούν ότι η λέξη “αλήθεια” δεν είναι κάποια αφηρημένη έννοια. Αντίθετα αποτελεί ζωτική ουσία σε έναν καλά οργανωμένο επιχειρηματικό οργανισμό, ενώ παράλληλα είναι ο καλύτερος σύμμαχος του ηγέτη για να πετύχει τους οργανωτικούς του στόχους.
Δυστυχώς λίγοι είναι οι διαχειριστές που έχουν το ψυχολογικό σθένος ώστε να συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο. Λίγοι έχουν την ωριμότητα και την συναισθηματική επάρκεια ώστε να δέχονται την κριτική.
Διάβασε τη συνέχεια του κειμένου στο Forbes.
gr.askmen.com
