Πηγή: www.marketingweek.gr
Κειμενογράφος, Creative Director, Διευθύνουσα Σύμβουλος. Από όποιο πόστο κι αν υπηρέτησε την ελληνική διαφήμιση, άφησε ένα ξεχωριστό στίγμα, το οποίο συνέθετε ο δυναμικός της χαρακτήρας και η «εμμονή» της να λέει πάντα αυτό που πιστεύει, έστω κι αν για κάποιους ήταν αντισυμβατικό.
Η Αλίκη Αναγνωσταρά δεν είναι ένας άνθρωπος που μπορείς να τον προσπεράσεις. Μια συζήτηση μαζί της μπορεί να ξεκινήσει από την περιγραφή… του καιρού και να καταλήξει στην πλέον σύνθετη ιδεολογική προσέγγιση ενός μείζονος επιχειρηματικού, ακόμα και κοινωνικού ζητήματος.
Αυτή της η ευχέρεια ήταν παράλληλα και το σκαλοπάτι – ή το έναυσμα αν θέλετε-, να προχωρήσει και στη συγγραφή βιβλίων, όπως π.χ. στο μυθιστόρημά της με τίτλο «43&11». Αποχωρώντας το 2011 από τη θέση της Διευθύνουσας Συμβούλου της TBWA/Athens, παρέμεινε στο χώρο της επικοινωνίας παρέχοντας την πολύτιμη εμπειρία της σε διαφημιζόμενους. Η συνεργασία της με τη Μινέρβα Ελαιουργική – η οποία συζητήθηκε πολύ τελευταία-, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της βαρύνουσας δυναμικής της ως στέλεχος της επικοινωνίας.
Μιλώντας για το ζήτημα αυτό, διαπιστώσαμε ότι υπήρχε πρόσφορο έδαφος για περαιτέρω συζήτηση και προβληματισμό για ευρύτερα θέματα του κλάδου.
Μια χαλαρή κουβέντα με καφέ και με τσιγάρο μετουσιώθηκε σε μια συνέντευξη που – και πάλι – προκαλεί. Θετικά ή αρνητικά, ανάλογα την οπτική του καθενός…
Ζήσατε τη χρυσή εποχή της διαφήμισης…
Ζήσατε τη χρυσή εποχή της διαφήμισης, αφήσατε το δικό σας, ξεχωριστό στίγμα και η άποψή σας για τη σημερινή εικόνα, μέσα στην κρίση, όπου η αγορά της επικοινωνίας έχει υποστεί καθίζηση σε όλα τα μέτωπα, έχει βαρύτητα. Ποια συναισθήματα σας δημιουργούνται βλέποντας αυτή την κατάσταση;
Όταν μιλάμε για την Ελλάδα της κρίσης δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ταχύτητα. Όλα έχουν συμβεί σε έναν ιδιαίτερο χρονισμό. Τον πρώτο καιρό ζήσαμε την ακινητοποίηση που προκάλεσε το γεγονός, με σκέψεις του τύπου «αποκλείεται, δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό σε μένα».
Αμέσως μετά ψελλίσαμε την γνωστή καραμέλα «η κρίση είναι ευκαιρία» και αργότερα, όταν άρχισαν οι εταιρείες να φτάνουν στην «κατάσταση – λουκέτο» και κάποιες απ’ αυτές να ξανανοίγουν την επομένη, είπαμε «έτσι είν’ αυτά, τίποτα δεν αλλάζει σ’ αυτή τη χώρα». Σήμερα, δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι κινητοποιηθήκαμε για να προσαρμοστούμε στη νέα κατάσταση. Μπορώ όμως σίγουρα να δω ότι αρχίσαμε να συνηθίζουμε. Και αυτό φαίνεται στις δουλειές μας.
Με ποιο τρόπο φαίνεται αυτό;
Είναι απλό. Η τηλεόραση έγινε φτωχότερη και σε αριθμούς spots και σε ποιότητα παραγωγών. Αυτό ήταν αναμενόμενο. Όμως κάτι που θα μπορούσε να εξαρτάται από εμάς και μόνον από εμάς, δεν έχει σχέση με την οικονομική άνεση του χώρου μας. Σχετίζεται κυρίως με την οξύτητα των ιδεών. Προσωπικά δεν μπορώ να διαγνώσω κάτι τέτοιο. Αυτό που μπορώ να δω είναι ανακυκλώσεις παλιών «δοκιμασμένων» συνταγών και επικοινωνία που «φωνάζει» με πολύ άγχος για να ακουστεί.
Μήπως «φταίει» η επέλαση των digital media;
Κοιτάξτε. H σχέση μας με το digital έχει και αυτή ιδιαιτερότητες. Ένας χρήστης του Facebook θα την έβαζε στην κατηγορία… «it’s complicated». Ο παλιός «ξερολισμός» μας όμως, δεν δουλεύει σε αυτόν τον τομέα.
Κανείς μας δεν «σπούδασε» social media, προπτυχιακά ή και μετά, ούτε και μπορούσε να προβλέψει ότι κοντεύουν να αντικαταστήσουν τα πάλαι ποτέ παραδοσιακά μέσα. Παρόλα αυτά βλέπουμε ακόμα ανθρώπους του χώρου μας που θεωρούν το internet …πολύ κατώτερο του επιπέδου τους, ή απλώς «μεταφέρουν» μια τηλεοπτική ιδέα στο Page του Facebook, σαν να ήταν άλλο ένα κανάλι μετά το Mega και τον ANT1. Ή και άλλοι, που αφήνουν αυτό το θέμα στους ειδικούς.
Σε αναλογία, είναι σαν να αφήναμε παλιά στους τυπογράφους το δημιουργικό μιας καταχώρισης. Τα πράγματα όμως είναι αρκετά διαφορετικά.
Η Ιδέα όμως πάντα μετράει…
Στην εποχή που ζούμε η Ιδέα είναι ακόμα περισσότερο βασιλιάς. Οι μάρκες έχουν ανάγκη την Ιδέα περισσότερο από ποτέ. Και τίποτα, κανένα μέσο και καμιά τεχνολογία δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη δύναμή της. Όμως η Ιδέα δεν είναι οικόπεδο κανενός. Είναι προϊόν ομαδικής δουλειάς με όλους τους συντελεστές της μάρκας. Διαφημιζόμενους και διαφημιστές. Αλλά και ανθρώπους των πωλήσεων, του R&D, των media κλπ. Και στην εποχή μας χρειαζόμαστε τις ομάδες όσο ποτέ.
Μεταξύ όλων των άλλων που έχουν καταρρεύσει, κατέρρευσαν και οι τοίχοι που τεχνητά βάζαμε μεταξύ της διαφημιστικής εταιρείας και του διαφημιζόμενου, οι οποίοι έχουν και αυτοί «θεμελιακό» πρόβλημα. Αφού κανείς μας πια δεν είναι γκουρού, η συλλογικότητα και η έννοια των brand groups, είναι περισσότερο χρήσιμη και χρηστική από ποτέ.
Υπάρχει κάτι άλλο που σας προβληματίζει στη σημερινή πραγματικότητα της διαφήμισης;
Πολλά. Αλλά, αν αναζητήσω κάτι ως πιο σημαντικό, θα έλεγα πως κάτι άλλο που είναι σε κατάσταση «near death» στην εποχή μας είναι τα μοντέλα συνεργασίας όπως τα ξέραμε. Δημιουργούσαμε μεγάλους, δυσκίνητους οργανισμούς και στο marketing και στον διαφημιστικό χώρο, με πολλά επίπεδα και αντίστοιχες βαθμίδες ευθύνης. Η επόμενη «πίστα» είναι και εδώ πιο απαιτητική.
