Οι περισσότεροι συμμετέχοντες στη λίστα Fortune 500 ακολουθούν το εξής μοτίβο:

• Στάδιο 1: Αγνοούν τους ανασταλτικούς παράγοντες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην πτώση τους.
• Στάδιο 2: Περιμένουν να αρχίσει να πέφτει η τιμή της μετοχής τους.
• Στάδιο 3: Διαλαλούν την εσωτερική καινοτομία τους και σφυρίζουν αδιάφορα όταν τους λένε ότι έχουν αρχίσει να μένουν πίσω.
• Στάδιο 4: Πανικοβάλλονται και ρίχνουν κάποια χρήματα σε αόριστες πρωτοβουλίες καινοτομίας. Προωθούν μέχρι τέλους αυτές τις προσπάθειες, ανεξάρτητα από το πόσο αποτελεσματικές είναι.
• Στάδιο 5: Παραδίδονται και κάνουν μια τρελή, ηχηρή εξαγορά.
• Στάδιο 6: Αντικαθιστούν τον CEO.

Εγώ ενδιαφέρομαι περισσότερο για την κρίσιμη στιγμή, το σημείο καμπής, που λαμβάνει χώρα γύρω από το Στάδιο 4. Υπάρχει μια έντονη επιθυμία από τις μεγάλες εταιρείες να συσχετιστούν με νεοσύστατες επιχειρήσεις και φορείς τεχνολογικής καινοτομίας. Και φυσικά, οι νεοσύστατες επιχειρήσεις θέλουν απεγνωσμένα να συνεργαστούν με μεγάλες εταιρείες που μπορεί να τους φέρουν νομιμοποίηση και δυνητικούς πελάτες. Αλλά αυτές οι σχέσεις δεν λειτουργούν συχνά βάσει του αρχικού προγράμματος.

Το 500 Startups, το πρόγραμμα επιτάχυνσης και ταμείο κεφαλαίων επιχειρηματικών συμμετοχών που παρουσιάζεται ως ο πιο ενεργός επενδυτής σε startup παγκοσμίως, έχει ερευνήσει 100 εταιρικά προγράμματα καινοτομίας, τα οποία κυμαίνονται από πιλοτικά προγράμματα και συνεργασίες μέχρι άμεσες επενδύσεις και εξαγορές. Η έρευνα διαπίστωσε ότι – ω τι έκπληξη! – τα περισσότερα από αυτά τα προγράμματα δεν είναι πολύ επιτυχημένα. Το 81% των ερωτηθέντων λένε ότι λιγότερα από το 25% των πιλοτικών προγραμμάτων που αφορούν startup έχουν οδηγήσει σε εμπορικές συμφωνίες.

Γιατί εμφανίζεται ένα τόσο χαμηλό ποσοστό επιτυχίας; Η μελέτη κατηγορεί τις εταιρείες ότι είναι αργές, αποδιοργανωμένες, και πολύ συντηρητικές. (Μια τέτοια απόδοση ευθυνών υποδηλώνει ότι οι εταιρείες έχουν να κερδίσουν περισσότερα από αυτές τις σχέσεις απ’ ό,τι οι νεοφυείς επιχειρήσεις).

Το 500 Startups διαπίστωσε ότι οι εταιρίες δεν συνεργάζονται με αρκετές νεοφυείς επιχειρήσεις – μόνο το 9% κάνουν περισσότερα από 50 πιλοτικά προγράμματα με startup το χρόνο – που δεν αρκεί για να αποφέρει έναν σημαντικό αριθμό επιτυχημένων συμφωνιών. Χρειάζονται μια προσέγγιση «χαρτοφυλακίου».

Ομοίως, οι επιχειρήσεις κινούνται πολύ αργά – το 20% των εταιρειών χρειάζονται περισσότερο από έξι μήνες για να πραγματοποιήσουν μια συμφωνία, που μπορεί να σημαίνει και έξι δεκαετίες με όρους startup. Εταιρείες που επεξεργάζονται ταχείες διαδικασίες, όπως κεντρικά σημεία επαφής, είναι πιο επιτυχημένες.

Τέλος, οι επιχειρήσεις που δυσκολεύονται δεν έχουν «οργανωτική ευθυγράμμιση» για να διατηρήσουν την εμπλοκή των startup, να προσφέρουν τους σωστούς πόρους, και να εξασφαλίσουν ότι όλα τα μέρη κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση.

Ένα πράγμα που λείπει από τη συγκεκριμένη μελέτη είναι ένα γιγαντιαίο διάγραμμα που να καταγράφει ποια προγράμματα κινούνται γρήγορα, πειραματίζονται, και παράγουν θετικά αποτελέσματα, και ποια απλώς αναζητούν ιδέες για να κλέψουν. (Έχω ακούσει αμέτρητες ιστορίες φρίκης για την τελευταία κατηγορία, ειδικά από την αυτοκινητοβιομηχανία, όταν κάλυπτα στενά τις startup αυτοκίνησης δίχως οδηγό πέρυσι.) Αυτή είναι μια ιδιαίτερα σημαντική πληροφορία για τις νεοσύστατες επιχειρήσεις που δεν διαθέτουν ρευστό και χρόνο, σε μια στιγμή που περισσότερες παραδοσιακές εταιρείες ανοίγουν «φυλάκια» στη Silicon Valley, ξεκινούν προγράμματα επιτάχυνσης, και πραγματοποιούν «περιηγήσεις καινοτομίας» στην περιοχή.

*Illustration απ’ την Marly Gallardo για το Fortune