Πηγή: www.epixeiro.gr, συντάχθηκε απο τον Γρηγόρη Φαρμάκη
Δεν ξέρω αν το «επιχειρηματικό πάρκο», από το οποίο ίσως θα σας γράφω τα επόμενα άρθρα, θα έχει WiFi και γρήγορη σύνδεση στο Διαδίκτυο. Δεν ξέρω καν αν θα μπορώ εκεί να διοργανώνω παρουσιάσεις και meetings, ή να συμμετέχω σε διαγωνισμούς καινοτομίας.
Είμαι σίγουρος όμως, ότι με τέτοια καινοφανή συγκέντρωση επιχειρηματικού πνεύματος, η συνέργεια εμπειρίας, γνώσης και καινοτομίας που τόσο καιρό αποζητούσαμε θα γίνει επιτέλους πράξη. Χάρη στις άοκνες, συντονισμένες προσπάθειες των Υπουργών μας επί των Οικονομικών και της Δικαιοσύνης, και με την ευγενική αρωγή του Υπουργού Αμύνης, όχι ένα, αλλά τρία τέτοια «επιχειρηματικά οικοσυστήματα» θα λειτουργούν μέχρι το τέλος του χρόνου. Προσπερνώντας ξεπερασμένα μοντέλα καινοτομίας, όπως οι έρημες τεχνοκοιτίδες που χρηματοδότησαν τα ΕΣΠΑ, ή και αυτήν την Silicon Valley, η μικρή Ελλάς ανοίγει τον δρόμο με την «ΙΚΑ Valley» και δεν απομένει παρά να δούμε πόσες start-ups (ήτοι: νεοφυείς επιχειρήσεις) θα ξεπηδήσουν από τον θεσμοθέτηση των Στρατοπέδων Επιχειρηματικότητας.
Συγκεκριμένα, διαβάζω στην σημερινή «Καθημερινή» ότι ο Υπουργός Δικαιοσύνης βρίσκεται, σύμφωνα με πληροφορίες, σε προχωρημένο στάδιο διαπραγματεύσεων με τον Υπουργό Αμύνης, για την παραχώρηση τριών εγκαταλελειμμένων στρατοπέδων σε Γιάννενα, Μαλακάσα και Ασπρόπυργο, ώστε να χρησιμεύσουν άμεσα ως χώροι κράτησης της πληθώρας των καταδικασμένων σε ποινές φυλάκισης για οικονομικά αδικήματα, οι οποίες πλέον δεν θα είναι εξαγοράσιμες. Και καθώς σε αυτήν την χώρα των υψηλών ιδεωδών η επιχειρηματικότητα διατελεί σε καθεστώς ημι-παρανομίας, ενώ το κράτος είναι ο ex officio αναγκαστικός συνεταίρος και προστάτης (με την λόγια έννοια του προαγωγού) κάθε επιχειρηματία, όταν λέμε «οικονομικά αδικήματα», εννοούμε πια κατά κύριο λόγο την φυσική αδυναμία ικανοποίησης των απαιτήσεων πληρωμής της «προστασίας» (με την λιγότερο λόγια έννοια, αυτήν που έχει ο όρος «προστασία» στον κόσμο της νύχτας, που δεν μασάει τα λόγια του άλλως τε).
Στην χώρα όπου ένας επιχειρηματίας διώκεται ποινικά όταν αδυνατεί πια να ασκήσει το επάγγελμά του και να πληρώσει τις ασφαλιστικές του εισφορές – τις δικές του, επαχθείς αναγκαστικές εισφορές για την δική του, επαχθή, προσωπική ασφάλιση (η «ασφάλιση» εδώ, σύμφωνα με την ανωτέρω, όχι και τόσο λόγια έννοια της «προστασίας») – και δεν έχει καν το δικαίωμα να σταματήσει να ασκεί το επάγγελμά του αν δεν πληρώσει την οφειλόμενη προστασία, η προοπτική μιας νέας καρριέρας θα ανοίγεται επιτέλους μπροστά του στα στρατόπεδα επιχειρηματικότητας. Στην χώρα όπου ένας επιχειρηματίας διώκεται ποινικά και μπορεί να οδηγηθεί στο αυτόφωρο με χειροπέδες όταν καθυστερήσει να πληρώσει το «δώρο» των Χριστουγέννων ή του Πάσχα στους εργαζόμενούς του, ακόμη και αν αδυνατεί να το κάνει επειδή είναι το κράτος – προστάτης που του χρωστάει αυτά τα δεδουλευμένα. Στην χώρα όπου είναι βαρύ ποινικό αδίκημα να χρωστάει την απόδοση του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας, όταν το ίδιο κράτος-προστάτης (πάντα με την λόγια έννοια του «νταβατζής») αρνείται να του αποδώσει τον πιθανόν πολλαπλάσιο φόρο που του χρωστάει αυτό. Ή όπου διώκεται ποινικά όταν καθυστερήσει ακόμα και μικρά ποσά του κεφαλικού φόρου εργασίας που αποκαλείται ευφημιστικά «ασφαλιστικές εισφορές» (και που αντιστοιχεί συνολικά σε σχεδόν 40% επί της αξίας της εργασίας), επειδή είχε την απρονοησία να μην αξιοποιήσει τον θεσμό της μάυρης, αδήλωτης εργασίας, όπως άλλοι, σοφότεροι συνάδελφοι – ανταγωνιστές του. Στην χώρα όπου θεωρείται συμβατό με την έννοια του κράτους δικαίου να είναι πολλά από τα αδικήματα αυτά «διαρκή», ώστε ο εγκληματίας να οδηγείται σιδηροδέσμιος στο αυτόφωρο οποτεδήποτε και αν συλληφθεί. Καλύτερα να είσαι του κοινού ποινικού δικαίου δηλαδή.