Αναλογιζόμενοι τον πλουραλισμό των αποφάσεων που λαμβάνουμε σε καθημερινή βάση, πρέπει ίσως να προσπαθήσουμε να αναλύσουμε πόσο συχνά λαμβάνουμε δύσκολες αποφάσεις και να κάνουμε μία αναλογία κόστους/ απόδοσης. Ακούγεται μάλλον υπερβολικά θεωρητικό, όμως η τάση μας να μην διακρίνουμε την σημαντικότητα της κάθε απόφασης , ανάλογα με το κόστος και το αποτέλεσμα , ευθύνεται ίσως για λάθη ως προς τον βαθμό σημαντικότητας , διότι τα θεωρούμε όλα κοινά.
Το κόστος κάθε απόφασης είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας για τη λήψη μίας απόφασης. Τις περισσότερες φορές βλέπουμε ότι άτομα που δεν έχουν κάποιο κόστος σε σχέση με μία απόφαση , τη λαμβάνουν εύκολα – αφού δεν νιώθουν καμία ευθύνη απέναντι σε εκείνον/η που χρεώνεται τη λήψη μίας απόφασης.
Εάν θέλουμε να χτίσουμε ένα απόλυτα επαγγελματικό προφίλ, θέλοντας να εξελιχθούμε και να εκτιμηθεί ο κόπος μας , το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε σε κάθε απόφαση είναι ουσιαστικά να μπαίνουμε στη θέση εκείνου που επωμίζεται το κόστος. Η ευθύνη είναι αυτή που θα μας δώσει την απαραίτητη εμπειρία ώστε κάθε φορά να λαμβάνουμε δυσκολότερες αποφάσεις στον επαγγελματικό μας τομέα πιο εύκολα. Κάποιος θα ισχυριστεί ότι έχοντας λιγότερο άγχος ή ευθύνη θα μπορείς να πάρεις περισσότερες αποφάσεις. Η επιπολαιότητα όμως, η οποία είναι ο κακός σύμμαχος διότι δεν θα δείχνουμε σε αυτή την περίπτωση την ανάλογη βαρύτητα στη λήψη μίας απόφασης θα αποτελέσει και τροχοπέδη για καλύτερα αποτελέσματα.
Η οργάνωση και ο καταμερισμός των εργασιών αποτελεί έναν βασικό πυλώνα που μας βοηθά να ξεχωρίζουμε τις εργασίες αλλά και τις αποφάσεις που παρεπόμενα απορρέουν από τη διαδικασία υλοποίησής τους.
Είναι ένα πολύ σημαντικό προσόν η οργάνωση των καθημερινών εργασιών και βέβαια κάνοντας διαλογή των σημαντικότερων εργασιών, ώστε έτσι να δίνουμε την ανάλογη βαρύτητα και τον χρόνο στις σημαντικότερες αποφάσεις.
Όταν καλείσαι να πάρεις μία απόφαση για τα επόμενα χρόνια που είναι μακροπρόθεσμη δηλαδή ή είναι μεγάλου κόστους και είσαι σε δίλημμα, καλό θα είναι να αναλύσεις τα αποτελέσματα κάθε απόφασης με έναν βαθμό βαρύτητας σύμφωνα με την προσωπική σου εκτίμηση και την απαραίτητη εμπειρία. Για παράδειγμα πριν από χρόνια βρέθηκα σε ένα δίλημμα να συνεχίσω επαγγελματικά σε διαφορετικές εταιρίες.Ο προβληματισμός ήταν τεράστιος , όμως το αποτέλεσμα βγήκε γρήγορα με μία απλή πρόσθεση . Δηλαδή θέτεις προσωπικά τι θέλεις από μία θέση εργασίας και βέβαια τι βαθμό δίνεις στο καθένα, όπως είναι επαγγελματική εξέλιξη, μισθός, εμπειρία, brand εταιρίας κλπ. Σε όλα αυτά που σε ενδιαφέρουν βάζεις ένα βαθμό βαρύτητας και μετά εκτιμάς με τη σειρά ποιο ή ποια από αυτά τα στοιχεία θα στα προσφέρει μία θέση εργασίας. Χωρίς επιπολαιότητα διαλέγεις εκείνη την θέση που πιστεύεις ότι θα σου προσφέρει το παραπάνω, εάν δεν συμβεί αυτό , θα αναθεωρήσεις την επόμενη φορά τους συντελεστές σου.
Όσο καλά και να έχει σχεδιάσει κάποιος την ημέρα και τις εργασίες του , κάτι μπορεί να “στραβώσει” και θα πρέπει να λάβει πολύ σημαντικές αποφάσεις σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Τότε η ταχύτητα της σκέψης, η εμπειρία και η “καρδιά” συνεργάζονται για να βγει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα – ή καλύτερα το λεγόμενο “crisis management” .
Ένα Plan – B βέβαια είναι ένας ορθότερος τρόπος να αντιμετωπίζουμε τα γεγονότα , κάποιες φορές όμως πραγματικά ούτε αυτό είναι εφικτό να βοηθήσει και θα πρέπει να δράσουμε. Άρα τις πιο δύσκολες στιγμές εκτός από την ευθύνη που εάν έχουμε συνηθίσει να έχουμε κάνει τη διαδικασία πιο βατή για εμάς , χρειαζόμαστε και την ομάδα, όπου οι σχέσεις που έχουμε χτίσει μέσω της συνεργασίας, δείχνοντας στην ομάδα ότι έχουμε ευθύνη και αντιλαμβανόμαστε το δικό τους κόστος κάθε φορά, την δύσκολη στιγμή θα λάβουμε και εμείς την ίδια υποστήριξη επιτυγχάνοντας το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Μεθενίτης Δημήτρης