Πηγή: www.euro2day.gr, του Νίκου Αρχοντή
Πρόσφατα στοιχεία για την πορεία των εξαγωγών επιβεβαίωσαν ένα δεύτερο σερί ιστορικό ρεκόρ εξωστρέφειας.
Η αξία των ελληνικών εξαγωγών πλέον αγγίζει τα 26,5 δισ. ευρώ, συμπεριλαμβανομένης της πρόβλεψης για τα πετρελαιοειδή, και το 13% του ΑΕΠ της χώρας.
Αν στις εξαγωγές των προϊόντων προστεθούν και οι εξαγωγές των υπηρεσιών (μεταφορές, ναυτιλία, τουρισμός, χρηματοοικονομικά), το αποτύπωμα της εξωστρεφούς επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα ενδέχεται να ξεπερνά το 25% του ΑΕΠ.
Κατ’ αρχάς, είναι πολύ θετικό το γεγονός ότι οι εξαγωγές, η εξωστρέφεια και η διεθνοποίηση των επιχειρήσεων, χάρη στις επιδόσεις των υφιστάμενων, αλλά και νεοφυών επιχειρήσεων, έχει τεθεί στο επίκεντρο της αναπτυξιακής ατζέντας της χώρας, με συχνή πλέον την επωδό «του μονόδρομου για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας».
Από τα ανώτερα κλιμάκια της επίσημης Πολιτείας, σε όλο σχεδόν το φάσμα του πολιτικού κόσμου και από εταιρείες παραδοσιακά εσωστρεφείς, ως τους απλούς πολίτες της χώρας, είναι ευρεία πια, σε επίπεδο έστω συνθηματολογίας, η συνειδητοποίηση της σημασίας μείωσης του εμπορικού μας ελλείμματος, η διεύρυνση μέσω εξαγωγών της «μικρής» ελληνικής αγοράς και τελικά ο μετασχηματισμός προς ένα νέο παραγωγικό πρότυπο, πιο διεθνοποιημένο.
Μπορούν όμως να αυξάνονται εσαεί οι ελληνικές εξαγωγές; Ή ακόμα καλύτερα, μπορούν να γίνουν όλοι αυτόματα εξαγωγείς; Η απάντηση είναι ένα απόλυτο, αντικειμενικό όχι. Όπως όμως συχνά έχει συμβεί και στο παρελθόν με μόδες, τάσεις και trends στην Ελλάδα, μία πιο προσεκτική ανάγνωση των δεδομένων δείχνει τον κίνδυνο η μετάβαση από την Εξωστρέφεια Ανάγκης (τον ουσιαστικό εξαναγκασμό σε αναζήτηση πελατών στο εξωτερικό εξαιτίας της κατάρρευσης της εσωτερικής ζήτησης) στην Εξωστρέφεια Προοπτικής να μείνει ημιτελής, να αποτελέσει ένα ακόμα μετέωρο βήμα, που ποτέ δε θα ολοκληρωθεί.
Έρευνα του Πανελληνίου Συνδέσμου Εξαγωγέων έδειξε ότι από τις εταιρείες που δημιουργήθηκαν μετά το 2010 με σκοπό τις εξαγωγές ή απέκτησαν εξαγωγικό προγραμματισμό για πρώτη φοράτο 30% δραστηριοποιείται στον κλάδο των τροφίμων, το 10% στον κλάδο των μηχανημάτων, ενώ στην τρίτη θέση ισοψηφούν μεταφορές-υλικό μεταφορών και εκτυπώσεις-υλικά συσκευασίας (6,6%). Το 75% αυτών των επιχειρήσεων έχει έδρα την Αττική.
Αν αναλογιστεί κανείς ότι σε ένα σημαντικό ποσοστό οι εταιρείες που δηλώνουν δραστηριότητα στον κλάδο των τροφίμων δεν έχουν οι ίδιες παραγωγή, αλλά εμπορεύονται προϊόντα άλλων και αν σε αυτές προστεθεί ένα ποσοστό της τάξεως του 5% που δηλώνουν εξαρχής ατζέντηδες-μεσίτες εξαγωγών, καταλήγει σε 2 συμπεράσματα:
1. Στην Ελλάδα δημιουργείται μία νέα αγορά υπηρεσιών και συμπληρωματικών προς τις εξαγωγές δραστηριοτήτων.
2. Αυξάνεται ο αριθμός εταιρειών που επιθυμούν να έχουν εξαγωγική δραστηριότητα με ρυθμούς μεγαλύτερους αυτών των εταιρειών που παράγουν εξαρχής τα προς εξαγωγή προϊόντα.
