Ένα δίδαγμα για τη διαχείριση των σφαλμάτων στην εργασία.

της Λιζ Γουάιζμαν*

«Το πιο πολύτιμο λάθος που έκανα στην καριέρα μου ήρθε σε ηλικία 17 ετών όταν ένα κατάστημα με είδη γάμου με προσέλαβε σαν ράφτρα μεταποίησης και επιδιόρθωσης. Από μικρή ηλικία είχα ξεκινήσει να ράβω και δεν …φοβόμουν τίποτα με τη ραπτομηχανή».

Οι περισσότερες μεταποιήσεις ήταν αρκετά απλές αλλά όταν η Κάθυ, μια μικροκαμωμένη πελάτισσα ερωτεύτηκε ένα φόρεμα που ήταν διπλάσιο της, κλήθηκα να εφαρμόσω όλη την τέχνη μου. Πράγματι, έφτιαξα στην εντέλεια το φόρεμα στα μέτρα της.

Όμως, όταν η Κάθυ ήρθε, τέσσερις μέρες μετά, να παραλάβει το φόρεμα, έγινε το κακό. Η διευθύντρια του καταστήματος μου ζήτησε να το σιδερώσω στην πρέσα. Ξεκίνησα πράγματι να το σιδερώνω – αν και μισούσα το σιδέρωμα -, και ξαφνικά είδα με τρόμο το ύφασμα από πολυεστέρα να ζαρώνει και να τρυπά. Αμέσως το είπα στην πελάτισσα: «Κάθυ, μόλις έκανα μια τεράστια τρύπα στην τουαλέτα που θα φορέσεις στο γάμο. Είναι απαίσιο, αλλά θα το φτιάξω και θα γίνει τέλειο σε δυο μέρες από τώρα». Η Κάθυ σοκαρίστηκε κι αυτή, αλλά δεν ούρλιαξε, ούτε πήγε να …με χτυπήσει. Με άκουσε ήρεμα και είπε ότι πίστευε πως θα το έφτιαχνα μια χαρά.

Στη συνέχεια, πράγματι, βρήκα τα σωστά υλικά και έφτιαξα το σκισμένο μπούστο. Αυτή τη φορά το σιδέρωσα με πολλή προσοχή, και το έδειξα με υπερηφάνεια στην Κάθυ, όταν ήρθε να το παραλάβει.

Όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, αυτό το συμβάν μου έδωσε μερικά σημαντικά διδάγματα ως προς τη διαχείριση των δικών μου σφαλμάτων: