Κάποτε, πριν από την οικονομική κρίση, θυμάμαι ότι στις εβδομαδιαίες επισκέψεις μου στο σουπερμάρκετ της γειτονιάς, περιμένοντας να έρθει η σειρά μου, άκουγα κάποιους καταναλωτές που ζητούσαν να αγοράσουν 150 γραμ. από κάποιο ακριβό τυρί, και αμέσως μετά, κάποιον άλλο που ζητούσε 2 κιλά από το ίδιο τυρί, λέγοντας στον υπάλληλο που τον κοιτούσε με απορία αλλά και ευχαρίστηση, «έτσι για να έχουμε».
Έπρεπε να έρθει η οικονομική κρίση για να γεννηθεί ένας άλλος, πιο έξυπνος, ακόμα και κατ’ ανάγκην, καταναλωτής, ο οποίος αντικατέστησε αυτή την απαρχαιωμένη (και κακή) καταναλωτική συμπεριφορά του «βάλε να έχουμε» που συνήθιζε ο σύγχρονος Έλληνας. Πόσες γενιές έπρεπε να περάσουν προκειμένου να αποβάλλουν ορισμένοι τα συμπλέγματα κάποιων άλλων, παλαιότερων εποχών, που λειτούργησαν τελικά προς όφελος εκείνων που εκμεταλλεύονται τους καταναλωτές πουλώντας ακριβά βασικά είδη πρώτης ανάγκης.
Παρακολουθώντας κανείς τις διαστάσεις που έλαβε η οικονομική κρίση, τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα, και τις επιπτώσεις της στην πραγματική οικονομία της χώρας μας, δεν μπορεί να μη παρατηρήσει πόσο άλλαξε η συμπεριφορά του έλληνα καταναλωτή, σε σχέση με την κάλυψη των καθημερινών του αναγκών. Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων πλέον στην Ελλάδα στράφηκε εκ των πραγμάτων προς φθηνότερες εναλλακτικές λύσεις, όπως για παράδειγμα οι προσφορές και τα προϊόντα ιδιωτικής ετικέτας (που έχουν διπλασιάσει το μερίδιό τους τα τελευταία χρόνια), για την κάλυψη των βασικών αναγκών τους και αναθεώρησαν τη στάση τους στα δευτερεύοντα είδη, που σχετίζονται με την ένδυση και τη διασκέδαση.
Η αντίληψη των περισσοτέρων, που μέχρι χθες ήταν «πρέπει να το έχω» για πολλά είδη, αντικαταστάθηκε από το «αν και κατά πόσο μου είναι χρήσιμο και απαραίτητο να το έχω». Με αποτέλεσμα το συμβιβασμό με κάποιο φθηνότερο προϊόν που μπορεί να μην έχει το γκλάμουρ του άλλου, αλλά ικανοποιεί πλέον μια ανάγκη που βρίσκεται πιο κοντά στη βάση της πυραμίδας του Maslow και όχι απλώς τη ματαιοδοξία.