Αν και το Coaching αποτελεί προϊόν διαλόγου και ανταλλαγών ανάμεσα στην στην Αθλητική Ψυχολογία, την Ανθρωπιστική & Θετική Ψυχολογία, την Ψυχοθεραπεία και τις Κοινωνικές Επιστήμες, πολύ γρήγορα αφομοιώθηκε από την κουλτούρα της “pop psychology”, ενός χώρου που κυριαρχούν οι ατάκες, οι βεβαιότητες, η παρερμηνεία των ερευνητικών συμπερασμάτων στο βωμό μιας αόριστης εκλαΐκευσης και μη επαρκώς εξειδικευμένοι «εκπαιδευτές-γκουρού». Η συγκεκριμένη κουλτούρα παράγει ιδέες όπως «πίστεψέ το και μπορείς», «10 εύκολοι τρόποι για να γίνετε το επίκεντρο της παρέας», «μυστικά επιτυχίας», «το επίκεντρο του κόσμου είναι ο εαυτός μου», «πώς να γίνετε ευτυχισμένοι» κοκ, που αναδεικνύουν μια ψυχαναγκαστικού τύπου εμμονή περί επιτυχίας και ευτυχίας. Επικρατούν μάλιστα μύθοι ότι ο εγκέφαλός μας λειτουργεί μόνον κατά 10% και οι υπόλοιπες δυνατότητές του βρίσκονται εν υπνώσει, ότι η αυτοπεποίθηση είναι καθοριστικό στοιχείο της ψυχικής μας υγείας κα.
Το “Pop – Life Coaching” λοιπόν, αδυνατούσε να τεκμηριώσει επιστημονικά όσα έλεγε, αδυνατούσε να κατανοήσει σωστά τα όσα διάβαζε και τελικά ουδείς γνώριζε αν όντως αυτή η μέθοδος ήταν ασφαλής και αποτελεσματική. Σε αυτό τον χώρο εμφανίστηκαν διάσημοι «ομιλητές», «παρακινητές», «σύμβουλοι», «εναλλακτικοί θεραπευτές» που προβάλλουν την δική τους επιτυχία για να πείσουν τους πελάτες τους. Οι ίδιοι άνθρωποι, υιοθετώντας και τον όρο «Life Coach» απλώς άλλαξαν ετικέτα για να πουλήσουν το ίδιο κρασί, προκαλώντας σημαντικές βλάβες στο ίδιο το Coaching που αποτελεί μια εξαιρετική και επαναστατική μέθοδο στο πεδίο της υποστήριξης και ενδυνάμωσης των ανθρώπων. Η σημαντικότερη συνέπεια κατά τη γνώμη μου είναι ότι καθιερώθηκε μια αδιαφορία για το ουσιαστικό υπόβαθρο των «ειδικών εκπαιδευτών» που εμφανίστηκαν ξαφνικά, ανθρώπων οι οποίοι, με καμία γνώση πάνω στο επάγγελμά μας και χωρίς εμπειρία σε αυτό που λέμε «Συνεδρία» μεταλαμπαδεύουν γνώσεις στους νέους Coaches.