Η παρακίνηση αποτελεί μία έννοια αρκετά πολυσυζητημένη στο χώρο της διοίκησης ανθρωπίνου δυναμικού, καθώς διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην ευθυγράμμιση της δράσης του εργαζόμενου με τους στόχους της επιχείρησης της οποίας αποτελεί μέρος.

Οι οικονομικές αμοιβές για υψηλή απόδοση (σε ατομικό, ομαδικό ή επιχειρησιακό επίπεδο), οι ευκαιρίες προαγωγών και εκπαίδευσης και οι επίσημες διαδικασίες αξιολόγησης της απόδοσης των εργαζομένων αποτελούν μερικές από τις συχνότερα εμφανιζόμενες πρακτικές παρακίνησης στα σημερινά επιχειρησιακά περιβάλλοντα. Βασικός στόχος φυσικά, μεταξύ άλλων, η υψηλή παραγωγικότητα, που επιτρέπει στην επιχείρηση να λειτουργεί με γρηγορότερους ρυθμούς επενδύοντας σε λιγότερους ανθρώπινους πόρους.

Στις μέρες μας, το εξωτερικό περιβάλλον υφίσταται διαρκείς αλλαγές και το ανθρώπινο δυναμικό καλείται να διαδραματίσει διαφορετικούς ρόλους από εκείνους που καλούνταν να παίξει στο παρελθόν. Η εποχή που ο Taylor εισήγαγε τη θεωρία του Επιστημονικού Μάνατζμεντ, μια θεωρία που ανταποκρινόταν στις ανάγκες των επαναλαμβανόμενων εργασιών ρουτίνας, αποτελεί μακρινό παρελθόν. Αυτό γίνεται πιο εμφανές αν σκεφτούμε ότι σήμερα αντιμετωπίζουμε φαινόμενα όπως η Google και η Apple, ευέλικτα επιχειρηματικά μοντέλα που οφείλουν την τεράστια επιτυχία τους στην ικανότητά τους να καινοτομούν με εξαιρετική ταχύτητα.

Ενδεχομένως, λοιπόν, η παραγωγικότητα του προσωπικού να έχει χάσει ένα μέρος, μικρό ή μεγάλο, της σημασίας που είχε για την επίτευξη των επιχειρησιακών στόχων. Το χαμένο έδαφος φαίνεται να κερδίζουν στοιχεία και δεξιότητες όπως η δημιουργικότητα του ατόμου, η πληροφόρησή του γύρω από θέματα που δεν εντάσσονται στο αντικείμενο εργασίας του, η αναζήτηση νέων τρόπων επίλυσης προβλημάτων και η κατανόηση των νέων τεχνολογιών.