Πάντα μου άρεσε να παλεύω, να τρέχω, να κάνω τα κλασσικά ακροβατικά που κάνει το κάθε παιδί. Είχαν καταλάβει από παιδί, γονείς-δάσκαλοι-φίλοι, την κλίση που είχα στις πολεμικές τέχνες (μάλλον έφταιγαν οι αμέτρητες ώρες που καθόμουν μπροστά στην τηλεόραση και έβλεπα Power Rangers και Νιντζάκια). Δυστυχώς δεν κατάφερα να εξασκήσω τότε αυτό που όπως φαίνονταν είχα κλίση, κυρίως γιατί δεν υπήρχε κοντά κάποιο γυμναστήριο πολεμικών τεχνών.
Πάω Θεσσαλονίκη πρώτο έτος, στην αρχή δεν το σκεφτόμουν τόσο έντονα αλλά μετά το πήρα απόφαση. Επιτυχώς εξασκήθηκα σε δύο πολεμικές τέχνες αλλά με τη μία συνδέθηκα πάρα πολύ. Φταίει ο δάσκαλος μου που το αγάπησα τόσο πολύ το ταεκβοντό και απέκτησα την νοοτροπία του και τη φιλοσοφία του. Σήμερα θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποια πράγματα που έμαθα όταν ξεκίνησα να σηκώνω το πόδι μου για να εκτελέσω κάποιο λάκτισμα.
Πριν από τέσσερα σχεδόν χρόνια θεωρούσα –φαντάζομαι όλοι μας- ότι οι πολεμικές τέχνες απλά διδάσκουν την αυτοάμυνα ή και την καλύτερη επίθεση, με διέψευσαν όλοι εν τέλει. Οι πρώτες μέρες στο γυμναστήριο με έκαναν να πιστέψω ότι μπορούσα με μεγάλη ευκολία να υπερτερήσω σε κάποια αναμέτρηση, κι όμως οι υπόλοιποι μαθητές είχαν κάτι που δεν είχα. Οι κινήσεις τους ήταν γλυκές και περισσότερο αποτελεσματικές από τις δικές μου και εύκολα με νικούσαν με 3-4 κινήσεις.
Στην αρχή είχα αρχίσει να απογοητεύομαι από την εξέλιξη των πραγμάτων, μετά με έπιασε ο δάσκαλος μου και μου μίλησε. Τέσσερα χρόνια πριν είχα τελείως διαφορετική εντύπωση για τις πολεμικές τέχνες –πόσο μάλλον για το ταεκβοντό που το θεωρούσα μπαλέτο… Κι όλα αυτά άλλαξαν με τον καιρό.
Ο δάσκαλος μου μου δίδαξε πολλά για τους αγώνες αλλά μετά από ένα σημείο συνειδητοποίησα ότι όσα μου έδειχνε δεν είχαν εφαρμογή μόνο πάνω στο ταπί. Μπορεί η επιφάνεια των πολεμικών τεχνών να δείχνει μια βιαιότητα αλλά δεν ισχύει καθολικά και θα εξηγηθώ παρακάτω.
Ευτυχώς για μένα, είχα καλό δάσκαλο…
Το ταεκ. λοιπόν μου έμαθε να μην τα παρατάω. Υπάρχουν μέρες που νομίζεις ότι δεν θα τα καταφέρεις όσο κι αν προσπαθήσεις. Υπάρχουν μέρες που φοβάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό και νιώθεις τόσο αβέβαιος για τις κινήσεις σου. Ε λοιπόν, μέσα μας υπάρχουν τεράστια αποθέματα δύναμης που δεν τα γνωρίζουμε. Στο πρώτο λαχάνιασμα νομίζεις ότι έχεις κουραστεί αλλά δεν ισχύει. Ο ανθρώπινος οργανισμός μέσα του έχει πολλές κρυφές πηγές δύναμης που θα τις βρεις μόνο αν τις ψάξεις καλά.
Επίσης μου έμαθε τον σεβασμό και την ευγένεια και δεν εννοώ την υπόκλιση στον δάσκαλο. Τον σεβασμό στον αντίπαλο, τον σεβασμό στον ίδιο σου τον εαυτό και στον προπονητή σου, στους συναθλητές σου που έχετε όλοι μαζί οικοδομήσει μια ομάδα ανθρώπων που όταν ένας χάνει-χάνουν όλοι. Δεν προσπαθώ να φανώ ρομαντικός, αλλά αυτό είναι το συναίσθημα που καλλιεργείται μέσα στο γυμναστήριο μας.
Εκ φύσεως είμαι πολύ αγχώδης. Πάντα έβρισκα τρόπους για να το διαχειρίζομαι κι όχι με ιδιαίτερη επιτυχία. Μετά από λίγο καιρό στο ταπί έμαθα να το διαχειρίζομαι, όχι τέλεια αλλά καλύτερα σε σχέση με πριν. Έμαθα πως αυτό το άγχος να το αναπλάθω σε ένα κίνητρο. Να δημιουργώ προοπτικές μέσα απ’ αυτό.
Στον πρώτο μου αγώνα μου είχε φωνάξει: “Αν το μυαλό σου φοβηθεί, θα φοβηθεί και το σώμα”. Φίλοι αναγνώστες δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ισχύει αυτό κάθε μέρα στην ζωή μας. Έχει τόσο πρακτικές καθημερινές εφαρμογές που όταν κανείς τις κατανοήσει δεν θα είναι δέσμιος των φόβων του. Εκείνη τη μέρα –μετά τον αγώνα- αφού είχα χάσει κατάλαβα ότι ο φόβος είναι κίνητρο για να δημιουργήσεις κι όχι να «κάτσεις στα αβγά σου» και να περιμένεις τι θα γίνει. Τουλάχιστον σε μένα έγινε μότο ζωής και ελπίζω και σε σας.
Τελευταίο και πιο σημαντικό…
Έμαθα να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου κι όσα θέλω να κάνω στην ζωή μου. Ο καθένας στην ζωή του υπερασπίζεται καθημερινά όσα αυτά που πιστεύει , τους ανθρώπους του και τα όνειρα του. Όταν σηκώνεις το πόδι σου, ουσιαστικά, κυνηγάς να καταφέρεις κάτι. Κυνηγάς την νίκη. Ας το πάω λίγο παραπέρα όμως… Η ανάγκη για τη νίκη δεν υπάρχει μόνο στο τερέν αλλά καθημερινά γύρω μας. Η ανάγκη να υπερασπίζεσαι βρίσκεται καθημερινά γύρω μας και θα υπάρχει σ’ όλη μας την ζωή. Μπορεί κάποια στιγμή να το υπερασπιστούμε με την φυσική και απαρχαιωμένη μέθοδο, μπορεί όμως να κληθούμε να το κάνουμε και διαφορετικά. Πάντως σίγουρα θα πρέπει πάντα να υπερασπιζόμαστε αυτά που θέλουμε να υπερασπιστούμε.
Όλα αυτά μου τα έμαθε το ταεκβοντό και δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα η εκπαίδευση μου (βασικά ποτέ δεν θα ολοκληρωθεί). Κι εδώ πρέπει να κάνω ένα σχόλιο, το γυμναστήριο και τα βάρη είναι μια ωραία ενασχόληση αλλά δεν θα διδάξουν αυτό που μπορεί να σου δείξει ο δάσκαλος σου με ένα λάκτισμα. Το σώμα σας πρέπει να το προσέχετε όπως και το μυαλό σας φίλοι/ες.
Εμένα έγινε η αγάπη μου το ταεκ. Έγινε το αγχολυτικό μου και η παρέα μου το οποίο πολλές φορές το παραμελώ λόγω υποχρεώσεων αλλά ποτέ δεν θα το σταματήσω. Σας παροτρύνω λοιπόν να βρείτε κι εσείς εκείνο τα άθλημα που θα σας κάνει να μιλάτε όπως σήμερα εγώ για το taekwon-do γιατί αξίζει πολύ περισσότερο από ένα καφέ, ένα ποτό ή ένα τσιγάρο σε μια παρέα…
Υ.Γ. Κι ο κόσμος των business είναι γεμάτος από προκλήσεις αλλά το ταεκβοντό μπορεί να τις νικήσει. Κι αυτό εδώ το άρθρο αυτό έχει ως σκοπό, να δημιουργήσει τις προοπτικές εκείνες για την επιτυχία. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, και το “μπαλέτο” με άλλαξε με ένα τρόπο που δεν το περίμενα!
