Πόσες φορές έχουμε πέσει από τα σύννεφα στο περιβάλλον εργασίας μας και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Ειδικά, εάν έχετε το (κατά την άποψή μου πολύ καλό) συνήθειο να ξεκινάτε τη γνωριμίας σας με κάποιον έχοντας τις καλύτερες διαθέσεις για το άτομό του, σίγουρα σας έχει συμβεί πολλές φορές.
Μεταξύ μας, θα σας συμβεί και άλλες τόσες. Κάθε φορά που την πατάω, ξαφνικά παίρνω δραστικές αποφάσεις, που όμως δεν απέχουν καθόλου από τη γνωστή απόφαση της μορφής «Από Δευτέρα δίαιτα». Έχω αποφασίσει να είμαι καχύποπτη μέχρι αηδίας στον χώρο εργασίας μου. Να μην εμπιστεύομαι και να μην ανοίγομαι σε κανέναν όσο συμπαθής κι αν μου είναι.
Λυπηρό; Για εμένα είναι και μάλιστα απίστευτα πολύ. Γιατί αν μία τέτοια συμπεριφορά ενδέχεται να με σώσει από μία ακόμη κακοτοπιά θα μου στερήσει την ηρεμία μου και την αυτοσυγκέντρωσή μου σε αυτό που ουσιαστικά έχει σημασία για εμένα: Να είμαι όσο το δυνατόν καλύτερη στη δουλειά μου.
Οπότε, μήπως τελικά πρέπει να αναθεωρήσουμε και τον τρόπο που σκεφτόμαστε και να μη μας παίρνει από κάτω κάθε φορά που συνειδητοποιούμε ότι τελικά υπάρχει κάποιος που ενώ φαίνεται να συμμετέχει στην προσπάθειά μας (ναι ναι πολλές φορές μπορεί να έχετε ακούσει και το υπέροχο, ότι θα σας βοηθήσει και θα προωθήσει τη δουλειά σας), στην ουσία προσπαθεί να βρει την κατάλληλη ευκαιρία για να πέσετε σε κάποια παγίδα; Ή με το που εμφανίζεται κάποια ευκαιρία για εσάς προσπαθεί με νύχια και με δόντια πολύ απλά να τη χάσουμε;
Στην προκειμένη περίπτωση σκεφτείτε το εξής: Αν η δουλειά σας δεν ήταν σωστή, ή αν απλά περνούσε απαρατήρητη, υπήρχε περίπτωση να ασχοληθεί κάποιος μαζί σας, έστω και με αυτόν τον ύπουλο τρόπο; Ναι σίγουρα θα μου πείτε ότι πολύ απλά σας (και σε κάθε περίπτωση μου) χρυσώνω το χάπι. Αλλά δε νομίζω ότι είναι έτσι.
Είναι συγκεκριμένοι άνθρωποι οι οποίοι νομίζουν ότι έχουν λόγο να φοβούνται από τις ικανότητες των υπολοίπων. Έτσι, αντί να αντιλαμβάνονται ότι μία ομάδα από ικανά άτομα μπορεί να φέρει απλά καλύτερα αποτελέσματα, αισθάνονται να απειλούνται όταν δεν είναι οι ίδιοι οι ανώτεροι και οι καλύτεροι. Αυτό όμως δεν έχει να κάνει κάτι με εσάς. Δεν είναι δική σας υπόθεση ο αλόγιστος φόβος τους, γιατί πολύ απλά δεν ήταν σκοπός σας να τον δημιουργήσετε.
Μην μπείτε ποτέ στη διαδικασία να προσπαθήσετε να αιτιολογήσετε τον τρόπο σκέψης τους. Ένας πολύ δικός μου άνθρωπος μου είπε μέσα σε μία τέτοια μου προσπάθεια κάτι πολύ σοφό το οποίο με «ξύπνησε»: «Δεν μπορείς εσύ να γίνεις χαζός για να αιτιολογήσεις τον χαζό, ούτε κακός για να αιτιολογήσεις τον κακό». Εγώ θα προσθέσω εδώ ότι μάλλον μπορείς να γίνεις, αλλά αξίζει τον κόπο;
Νομίζω ότι η καλύτερη τακτική σε αυτή την περίπτωση είναι εμείς να παραμένουμε πιστοί σε αυτό που θέλουμε να κάνουμε και να χαράσσουμε πορεία και όνομα μέσα από τη δουλειά μας, την αξία μας και την ποιότητά μας.
Ακόμη και αν οι προσπάθειες ενός ανθρώπου αρχίσουν να κινούνται γύρω από το να βρουν και να τονίσουν τα δικά σου λάθη στον εργασιακό σας χώρο, θυμήσου κάτι που έχει γράψει σε ένα πολύ ωραίο άρθρο και η Βίκυ Ντάλλας «Μια εταιρεία, χρειάζεται συνεργάτες που θα μπορούν να την υποστηρίξουν σε βάθος χρόνου. Ένας επιχειρηματίας και ΝΑΙ ακόμα KAI στην Ελλάδα το έχω συναντήσει αρκετές φορές) θα σε “κρατήσει” σα συνεργάτη ακόμα και αν κάνεις λάθη. Αρκεί να τα παραδεχτείς, αρκεί να τα διορθώσεις. Κανένας δεν είναι αλάνθαστος εξάλλου.»
!command:see:362!
Για να μη μακρυγορήσω και παραπάνω θα κλείσω με την εξής άποψη. Μέσα από την εργασιακή μου πορεία, από τη στιγμή που αποφάσισα να βγω στην αγορά εργασίας, έχω γνωρίσει κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους που περιγράφω και δε σας κρύβω ότι σε κάθε εργασιακό περιβάλλον συναντούσα πάντα (τουλάχιστον) από έναν.
Το πιο αισιόδοξο όμως είναι ότι έχω γνωρίσει και συνεργάτες (που χαίρομαι για το ότι πλέον μπορώ τους περισσότερους από αυτούς να τους αποκαλώ και φίλους) που αποτελούν αξιόλογα άτομα και δουλεύουν αρμονικά μαζί με τους υπόλοιπους με μοναδικό σκοπό να αναδείξουν και τη δική τους τη δουλειά, αλλά και της ομάδας τους.
Σαν αναλογία θα έλεγα ότι για κάθε «καλοθελητή» που έχω γνωρίσει, έχω γνωρίσει και άλλους πέντε περίπου συνεργάτες. Λέω λοιπόν να στρέψω το βλέμμα μου προς αυτούς που γέρνει η ζυγαριά και να διατηρήσω την αισιοδοξία μου και την όρεξή μου για τη δουλειά μου και για τη ζωή μου.
Για όλα τα υπόλοιπα, λέω να έχω απλά τα μάτια μου ανοιχτά, αλλά να μη χάσω και τον ύπνο μου, ούτε και να χαλάσω και τη ζαχαρένια μου.
Εσείς, τι λέτε;
!command:social!
