Όταν ξεκίνησα να συμμετέχω πλέον ενεργά και σαν επαγγελματίας στον χώρο της προβολής και της προώθησης επιχειρήσεων, ίσως από τη λαχτάρα μου και τη χαρά μου του να αναλαμβάνω δουλειές, ίσως (ή μάλλον εδώ πάει το σίγουρα), από την απειρία μου, χρησιμοποιούσα αμέτρητες φορές την έκφραση: «Δεν είναι τίποτα για εμένα, 5 λεπτά υπόθεση!».
Θεωρώ ότι ο καθένας από εμάς έχει βρεθεί κάποια στιγμή στη ζωή του σε αυτή τη θέση, λίγο από την καλή του την καρδιά, λίγο από την ανάγκη του για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα… Το θέμα είναι από εκεί και πέρα το κατά πόσο συνειδητοποιείς την παγίδα που κρύβεται πίσω από αυτά τα «5λεπτα» ή συνεχίζεις σε αυτόν τον φαύλο κύκλο. Γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι το να λειτουργείς με αυτόν τον τρόπο δεν έχει να προσφέρει τίποτα ούτε στην αποδοτικότητά σου, αλλά ούτε και στη συνεργασία σου με τους υπόλοιπους.
Είναι όντως «5 λεπτά» η κάθε υπόθεση;
Είναι πολλές οι φορές, όπου μετράμε τον χρόνο κάθε εργασίας με την απλότητά του και όχι με την ώρα που θα χρειαστεί για να γίνει. Έτσι, μία διαδικασία την οποία έχουμε επαναλάβει ξανά και ξανά και έχουμε γίνει καλοί σε αυτό, ενώ για εμάς μπορεί να είναι κάτι το απλό τώρα πια, δε σημαίνει ότι μπορεί να γίνει και στο άψε σβήσε.
Να το θέσουμε πιο απλά. Για έναν προγραμματιστή που έχει χρόνια εμπειρίας πάνω στο κομμάτι της κατασκευής ιστοσελίδων, είναι πολλές διαδικασίες που τις έχει πλέον τυποποιημένες και απλοποιημένες μέσα στο μυαλό του. Δεν μπορεί όμως κανείς να ισχυρισθεί ότι η δημιουργία μίας σελίδας είναι «5 λεπτά υπόθεση».
Μα πόσα 5λεπτα να χωρέσει μία ημέρα;
Ας υποθέσουμε ότι όντως προκύπτει μία διαδικασία που δε θα σας πάρει πάνω από 5 λεπτά για να τη διεκπεραιώσετε. Ας υποθέσουμε ότι προκύπτει και κάποια άλλη και ίσως και κάποια ακόμα. Όπως και να έχει, κάποια στιγμή θα ξεμείνετε και από 5λεπτα! Αν προσθέσετε και το γεγονός ότι τα 5λεπτα αυτά είναι επιπρόσθετα στα καθήκοντα που ήδη έχετε, καταλαβαίνετε ότι τα 5 λεπτά μπορεί να φαίνονται λίγα, αλλά συγκεντρωτικά μπορεί να ξεπεράσουν το 24ωρο κατά πολύ.
Ο κίνδυνος της υπόθεσης.
Πολλά χρόνια εμπειρίας μπορεί να μην έχω, αλλά ένα πράγμα το έχω καταλάβει καλά: «Να ξέρεις σε ποιο σημείο φθάνεις στο 100% και δεν πάει παραπάνω». Όσο κι αν δηλώνω πιστή σύμμαχος της άποψης ότι ο σωστός προγραμματισμός μπορεί να δημιουργήσει ακόμη και ώρες ολόκληρες μέσα σε μία μέρα, η συνεχής και αλόγιστη ανάληψη ευθυνών είναι πολύ μεγάλος κίνδυνος.
Αρχικά, διότι ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι όσο και να προσπαθήσεις ο χρόνος δε φθάνει. Άμεση επίδραση είναι η δημιουργία άγχους, εκνευρισμού και του φόβου ότι έχουμε χάσει τον έλεγχο.
Εκτός από ψυχολογικής απόψεως όμως είναι και η επαγγελματική άποψη. Όταν αναλαμβάνεις να διεκπεραιώσεις μία εργασία, αναλαμβάνεις και μία ευθύνη να δώσεις το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Αν αναλάβεις όμως πολλές εργασίες μαζί στο τέλος το αποτέλεσμα δεν είναι ούτε ικανοποιητικό, αλλά ούτε και αντιπροσωπευτικό σου. Κάτι το οποίο κανείς δε θέλει φαντάζομαι.
Τέλος, κάτι το οποίο μπορεί να φανεί δευτερεύον, αλλά είναι πολύ σημαντικό. Γιατί να δίνουμε σε τρίτους, αυτούς που δε γνωρίζουν τη δουλειά μας, την εντύπωση ότι αυτό που μας ζητάνε είναι τόσο απλό, ενώ στην πραγματικότητα έχει κάποια σεβαστή διαδικασία. Με το να λέμε ότι όλα είναι απλά, περνάμε και στο μυαλό του άλλου ότι η δουλειά που κάνουμε είναι ασήμαντη, κάτι που μπορεί να έχει αρνητικό αντίκτυπο και από οικονομικής άποψης αλλά και από την εικόνα που περνάμε προς τα έξω.
Με ό,τι και να ασχολείστε, ένα είναι το μόνο σίγουρο. Ότι καταβάλλετε μία προσπάθεια για αυτό. Είμαι σίγουρη ότι δε θα θέλατε με τίποτα να αντιμετωπίσουν τη δουλειά σας σαν «5 λεπτά υπόθεση»…
