Πηγή: blog.humangrid.gr
O Χρήστος Αλεφάντης, διευθυντής σύνταξης του περιοδικού δρόμου «Σχεδία» απαντά στις ερωτήσεις του Human Grid:
Είναι ένα ζήτημα που μας έχει απασχολήσει κι εμάς, υπό την έννοια ότι προσπαθούμε να «ερμηνεύσουμε» την τόσο θερμή υποδοχή που επιφύλαξε η κοινωνία στη «Σχεδία» μας! Ξέρετε, ξεκινώντας μια προσπάθεια πραγματικά δεν ξέρεις τι και πώς θα πάει, όσο καλά κι αν έχεις προετοιμαστεί. Ειδικά όταν πρόκειται για ένα εκδοτικό εγχείρημα στην Ελλάδα της κρίσης, όπου ο χώρος των media έχει υποστεί τεράστια πλήγματα. Προετοιμαζόμασταν χρόνια για το ταξίδι της «Σχεδίας» μας, αλλά πάντα είχαμε την αγωνία πώς θα αντιδράσει η κοινωνία σε αυτή την πρωτοβουλία.
Κατ’ αρχάς, πιστεύουμε πραγματικά και βαθύτατα ότι υπάρχει αγάπη στον κόσμο. Αγάπη και αλληλεγγύη. Εκεί μάλλον βρίσκεται και η απάντηση. Υπάρχουν πολλοί συμπολίτες μας που αναζητούν τρόπους να εκδηλώσουν αυτή την αγάπη, αλλά δεν γνωρίζουν τι ακριβώς να κάνουν.
Η «σχεδία» ίσως να έδειξε έναν δρόμο, έναν τρόπο, με την αμεσότητά της.
Ο αγοραστής/αναγνώστης γνωρίζει ότι αγοράζοντας το περιοδικό δρόμου «σχεδία», δείχνει εμπράκτως την αλληλεγγύη του σε έναν συνάνθρωπο, άμεσα και αποτελεσματικά.
Είναι απλό, είναι σεμνό, είναι αποτελεσματικό, είναι διαφανές, είναι άμεσο.
Γνωρίζει ο κόσμος ότι εκείνη ακριβώς τη στιγμή της συναλλαγής/αγοράς, ωφελείται ένας συμπολίτης μας (ο πωλητής του περιοδικού) που έχει τη μέγιστη ανάγκη. Ξέρει πού πάνε τα χρήματά του, νιώθει ασφαλής, νιώθει καλύτερα και με τον εαυτό του που με την αγορά ενός περιοδικού, υποστηρίζει τόσο άμεσα και ξεκάθαρα έναν συμπολίτη του.
Η διακίνηση του περιοδικού δεν είναι μια απλή συνδιαλλαγή-αγοραπωλησία είναι μια ολόκληρη κοινωνική διαδικασία.
Σημαντικό ρόλο, επίσης, στην αποδοχή του περιοδικού δρόμου «Σχεδία» έπαιξε πιστεύουμε το γεγονός ότι η «Σχεδία» είναι μια δράση θετική και αισιόδοξη. Δεν είναι ελεημοσύνη, δεν είναι επαιτεία. Είναι δουλειά, και μάλιστα σκληρή. Πώληση στο δρόμο. Παρέχεται, δηλαδή, η δυνατότητα σε συμπολίτες μας που δεν έχουν άλλο τρόπο να αποκτήσουν αξιοπρεπώς ένα μίνιμουμ έστω εισόδημα.
Εξίσου, σημαντικό όμως, είναι μέσα από αυτή τη διαδικασία οι άνθρωποι-πωλητές ανακτούν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Νιώθουν ενεργοί, περήφανοι και, κυρίως, αναπόσπαστα και ζωντανά κύτταρα της κοινωνίας μας. Αυτό το αντιλαμβάνεται ο κόσμος και το επιδοκιμάζει.
Επίσης, ο κόσμος έχει αντιληφθεί ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δεν είναι καν «άνθρωποι της διπλανής πόρτας». Από την ίδια μας την πόρτα έχουν βγει όλοι. Αξιοπρεπέστατοι άνθρωποι, οι περισσότεροι οικογενειάρχες, που τους πέταξε στα τάρταρα της φτώχειας, της αστεγίας και του κοινωνικού αποκλεισμού η κρίση.