Πηγή: www.deasy.gr, Τάσος Παγκάκης
Η Ελενα Νάτση έγραψε πριν καιρό το άρθρο “ Startups: 5 λόγοι δυσλειτουργίας μιας ομάδας” το οποίο σημειώνει συμπτώματα ή/και καταστάσεις που συμβαίνουν μεταξύ ομάδων που επιχειρούν. Βασίζεται σε παρατηρήσεις και ευρήματα του Steve Blank για το πως πρέπει να “στήνεται” σωστά η ομάδα της νέας επιχείρησης. Ολα όσα όμως περιγράφονται είναι για το τέλος, τη φάση του χωρισμού. Συνήθως όταν ακούς θέματα ή διηγήσεις για συνέταιρους, μάλλον ακούς την ώρα του χωρισμού τις κλισέ φράσεις “…δεν τα βρήκαν”, “…μετά από χρόνια, φαγώθηκαν”, “τα έσπασαν..”. Θα ήθελα, έχοντας κατά νου τους πρώτους μου συνέταιρους στην επαγγελματική μου ζωή, να γράψω λίγες σκέψεις, γιατί νομίζω ότι όλη η “startup φιλολογία” γύρω από το θέμα (και ιδιαίτερα για τις tech startups) είναι όπως πολλά ανακάλυψη ….παλαιών προβλημάτων. Η σημασία του να έχεις συνέταιρο-αδελφό ήταν και είναι μεγάλο πράγμα.
Οταν συνεταιρίστηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου πήρα μεγάλα μαθήματα, που με βοήθησαν στις σχέσεις μου μετέπειτα. Οπως στη ζωή, την οικογένεια, στη δουλειά, σε μία εταιρία, σε μία ομάδα, σε κάθε σχέση η πρώτη παράμετρος είναι η εμπιστοσύνη. Πρώτο μάθημα, χωρίς αυτή δεν προχωρά τίποτε. Θα σε εμπιστευθεί ο συνέταιρος, συνεργάτης, προμηθευτής, προϊστάμενος; Αλλά αυτό από μόνο του είναι μια μακρά και συνεχής διαδικασία, στην οποία συνεχώς πρέπει να βάζεις λιθαράκια. Μια ομάδα δεν είναι το σύνολο των ανθρώπων που δουλεύουν μαζί. Είναι μια ομάδα που ο ένας εμπιστεύεται τον άλλο και πάνε πλάτη-πλάτη, σαν σε πόλεμο ή αναγνώριση εδάφους. Και η εμπιστοσύνη είναι (δυστυχώς) σε …έλλειψη. Σου ανέθεσαν κάτι; Τιμάς το λόγο σου; Βοηθάς, στέκεσαι πλάι στον άλλο; Ξενυχτάς μαζί; Ξεπερνάς το μέσο όρο, όταν πρέπει να παλέψεις κάτι; Το ύφος σου, η διαχείριση δυσκολιών, όλα αυτά είναι ευκαιρίες να χτιστεί αίσθημα εμπιστοσύνης.
Δεύτερον, το μεγάλο λάθος των νέων επιχειρήσεων είναι ότι αναφέρονται στους ρόλους και τη συμπληρωματικότητα της ομάδας ως ένα άλλο τεχνικό ή οργανωτικό θέμα (πχ. εσύ την εφαρμογή, εγώ το πλάνο, ο τρίτος τις επαφές). Πρέπει κάποιος να φανταστεί το “μαγαζί” σαν σύνολο από εξειδικευμένους πάγκους και τι πρέπει να κάνει ο καθένας σε αυτούς, πόσο μακριά μπορεί να πάει τη δουλειά. Αλλιως το opportunity cost, ο χαμένος χρόνος είναι τεράστια μεγέθη… Σε κάθε πάγκο λοιπόν πρέπει να βρίσκεται ο καλύτερος, όχι ο φίλος μας, ή ο γνωστός, ή ο προγραμματιστής που τελειώσαμε μαζί. Αλλιώς added value, συνεισφορά, σκληρή δουλειά βάσει στόχων δεν είναι εγγυημένα.
Τρίτον, υπομονή και επιμονή. Εχεις απέναντί σου ταπεινούς ανθρώπους, που ξεχνούν τα εγώ. Ακούς να απαντούν με το “εμεις”, το όραμα / στόχο / ιδέα; Αν δεν έχεις τέτοιους συνέταιρους, ξέχνα το. Καλοβολεμένα, καλομαθημένα παιδάκια, “όμορφες και έξυπνες” (sic), είναι …ελπίδες χωρίς αντίκρυσμα. Δεν είπε κανείς ότι σε ένα γάμο, όλα θα είναι ρόδινα,ούτε ότι έχουμε όλοι τις ίδιες αντοχές. Από ένα internet marketplace έως ένα consulting app (λέω τώρα) χρειάζονται χιλιάδες ώρες να χτίσεις τοποθέτηση στην αγορά και σας διαβεβαιώ ότι κατά μέσο όρο, δεν πέφτεις κάτω από τα τρία χρόνια… το έχω κανει δύο φορές και το έχω δει σε χιλιάδες προϊόντα έως εκατοντάδες νέες επιχειρήσεις που βοήθησα. Αφήστε δε, που οι περισσότερες επιχειρήσεις κινδυνεύουν από τα “προβλήματα του ιδρυτή” (διαβάστε λίγο για τον κύκλο ζωής μιας επιχείρησης, η θεωρία business strategy cycles δεν αντικαταστάθηκε επειδή ένα app μπήκε στην αγορά…)
Τέταρτον και σημαντικότερο. Κεφάλαιο ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!! Συνήθως αναφερόμαστε σε σπουδές, προηγούμενη εμπειρία και δεν μιλάμε πραγματικά για τα soft skills των ανθρώπων, που είτε προσλαμβάνουμε, είτε συνεταιριζόμαστε. Σε αυτό το σημείο υπάρχει πραγματικό έλλειμμα γνώσης, γιατί μέχρι και χθες που λέει ο λόγος …όλα ήταν “OK, καλό παιδί φαίνεται”, human resources competence δεν είχαμε αναπτύξει στην Ελλάδα (δεν το διδαχτήκαμε) και αφήστε που έχουμε και την ισχυρογνωμοσύνη μας. Από τη γραμματέα της εταιρίας έως τον πωλητή και από τον developer έως τον marketer, στη σημερινή φουρτούνα της εποχής θέλουμε ιδιαίτερης κοπής και ταλέντου ανθρώπους, στελέχη με ικανότητες αλλά και τεράστιες προσωπικές αξίες. Κάπου θα κολλήσει η ομάδα …στον επενδυτή, στον προμηθευτή-συνεργάτη, στην αγορά, στο community που χτίζεις ή στον τελικό πελάτη; Παντού φαίνεται η ομάδα, ενώ δεν φαίνεται το opportunity cost των όσων δεν μπορεί. Φαίνεται αν είναι customer-centric, αν δουλεύουν σωστά ακόμη και από το interface που έχεις μπροστά σου, ακόμη και αν είναι ένα game, ακόμη κι αν είναι ένα μαγαζί…
