Πηγή: edujob.gr
Είναι ευρέως γνωστό ότι η εργασιακή σχέση είναι ιδανική όταν υπάρχει επικοινωνία και κατανόηση ανάμεσα στα άτομα που συνεργάζονται, όταν αυτά μπορούν να πάρουν πρωτοβουλίες και δεν χρειάζεται να προσποιούνται ή να προσέχουν τη συμπεριφορά τους. Η διάσταση του φύλου, όμως, εμπλέκεται σε αυτές τις παραμέτρους. Οι διαφορές ανάμεσα στα φύλα έχουν πολλαπλές προεκτάσεις στην άσκηση του επαγγέλματος, στην αρμονικότητα ή μη των σχέσεων ανάμεσα στα δύο φύλα στην εργασία, στην ορθότερη αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού στους οργανισμούς, καθώς και στην εκπαίδευσή του. Η βαθιά κατανόηση αυτών των διαφορών (Gray, 1992) βοηθά στην καταπολέμηση της απογοήτευσης που αισθανόμαστε, όταν προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε και να καταλάβουμε το αντίθετο φύλο. Με όπλο αυτές τις γνώσεις, οι παρεξηγήσεις στην εργασία διαλύονται πιο εύκολα ή μπορεί να αποφευχθούν, ενώ διορθώνονται και οι λανθασμένες προσδοκίες. Η ενσυναίσθηση των διαφορών μάς καθιστά πιο ανεκτικούς και επιεικείς με πράγματα που μέχρι πρότινος μπορεί να μας εξόργιζαν (Legato, 2005).
Σύμφωνα με την έρευνα των Κοριζή και Τασιοπούλου (2005) που έγινε στην Ελλάδα για τις εργασιακές σχέσεις ανδρών και γυναικών, η προσπάθεια για μια ζωντανή και αρμονική συνύπαρξη προέρχεται και από τις δύο πλευρές, μονολότι αρκετά στερεότυπα είναι ακόμη βαθιά ριζωμένα. Οι άνθρωποι όμως τα παλεύουν. Στις περισσότερες περιπτώσεις με καλή διάθεση και μέσα από την αποδοχή και την προσπάθεια κατανόησης του άλλου, αν και η ετερόφυλη οικειότητα και εμπιστοσύνη μόλις που αρχίζουν να αναπτύσσονται.
Σε αντίθεση με την επικρατούσα άποψη στη βιβλιογραφία, το υλικό της έρευνας δεν έδειξε ότι οι άνδρες απειλούνται από τη γυναικεία παρουσία εντός των χώρων εργασίας, παρά μόνον ίσως όταν αυτές βρίσκονται σε ανώτερη ιεραρχικά θέση, πράγμα το οποίο συμβαίνει, όχι γιατί απειλείται η δική τους θέση ή ο δικός τους εργασιακός ρόλος, αλλά κυρίως γιατί δεν είναι εξοικειωμένοι με αυτή την τάξη πραγμάτων. Οι γυναίκες πάλι φαίνονται να πειραματίζονται συνεχώς με τους τρόπους με τους οποίους θα αξιοποιήσουν το μερίδιο της «εξουσίας» που τους καταχωρήθηκε, και ορισμένες φορές, παλινδρομούν αδέξια ανάμεσα στους «παραδοσιακούς» και τους «νέους» ρόλους.
Σύμφωνα με την ίδια έρευνα η άρνηση της θηλυκότητας είναι πιο συχνή στις γυναίκες. Πολλές γυναίκες αισθάνονται ότι η θηλυκότητα είναι συνδεδεμένη με το «ασθενές φύλο» και θα σταθεί εμπόδιο στην επαγγελματική τους ανέλιξη. Και ενώ οι γυναίκες «αρρενοποιούνται», κατ’ ουσίαν για να συναγωνιστούν τους άνδρες, αντίθετα, εκείνοι όταν «αποδυναμώνουν» την αρρενωπότητά τους είναι κυρίως για να «προστατέψουν» τις γυναίκες (να μην τις πληγώσουν).