Πηγή: www.europeanbusiness.gr,του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Όπως γράφει στο γνωστό βιβλίο του «Το Τέλος της Εργασίας και το Μέλλον της» ο Αμερικανός οικονομολόγος Τζέρεμυ Ρίφκιν, πρόεδρος του Ιδρύματος Οικονομικών Τάσεων στην Ουάσινγκτον, η παγκοσμιοποίηση της υψηλής τεχνολογίας και η τεράστια πλέον συμμετοχή της στον σχηματισμό του παγκόσμιου ΑΕΠ κινείται πλέον πέρα από την μάζα των εργατών και, βεβαίως, της παραδοσιακής εργασίας, είτε αυτή είναι αγροτική, είτε βιομηχανική. Έτσι, στο πλαίσιο αυτής της νέας και ιστορικής για τον άνθρωπο πραγματικότητας, ενώ θα απαιτείται η αφρόκρεμα επιχειρηματιών, διοικητικών στελεχών, ελεύθερων επαγγελματιών και τεχνικών για να διευθύνουν την επίσημη οικονομία του μέλλοντος, ολοένα και λιγότεροι εργαζόμενοι θα έχουν κάποιον ρόλο να διαδραματίσουν στην παραγωγή αγαθών και στην παροχή υπηρεσιών. Η αγοραστική αξία της εργασίας μειώνεται και η πτώση της θα συνεχιστεί.
Μετά από αιώνες προσδιορισμού της ανθρώπινης αξίας με καθαρά «παραγωγικούς» όρους, η ομαδική αντικατάσταση της ανθρώπινης εργασίας από μηχανές αφήνει τον απλό εργάτη χωρίς ταυτότητα ή κοινωνικό λειτούργημα. Παράλληλα, η ψηφιακή τεχνολογία και η ραγδαία διάδοση του Διαδικτύου μεταβάλλουν τόσο τους συντελεστές παραγωγής πλούτου, όσο και τις πηγές αυξήσεως της παραγωγικότητας. Έτσι, όπως είναι επόμενο, στην υπό ταχύτατη εκκόλαψη οικονομία του 21ου αιώνα εξαφανίζεται η ανάγκη για παραδοσιακή ανθρώπινη εργασία –φαινόμενο το οποίο έχει ιδιαιτέρως σημαντικό ιστορικό χαρακτήρα.
Όμως, για τον Τζ. Ρίφκιν, πέρα από αυτή την θεμελιακή και πολύπλευρη αλλαγή, η μετάβαση από μία οικονομία που βασίζεται σε υλικά, ενέργεια και εργασία, σε μία άλλη η οποία βασίζεται στην πληροφορική και στην επικοινωνία, περιορίζει την σημασία του έθνους-κράτους ως βασικού παίκτη για την εγγύηση της πορείας μιας αγοράς. Πρωταρχικό λειτούργημα του έθνους-κράτους, από την εμφάνισή του έως σήμερα, ήταν η ικανότητά του να χρησιμοποιεί στρατιωτική ισχύ για να καταλαμβάνει ζωτικούς πόρους και να αξιοποιεί εγχώριες, ή ακόμη και παγκόσμιες, δεξαμενές υλών και εργασίας.
Τώρα, που η ενέργεια, οι ορυκτοί πόροι και η εργασία αποκτούν μικρότερη σημασία από τις πληροφορίες, τις επικοινωνίες και την πνευματική ιδιοκτησία στο μείγμα της παραγωγής, η ανάγκη της στρατιωτικής επέμβασης είναι λιγότερο προφανής. Η πληροφορική και οι επικοινωνίες –οι πρώτες ύλες της παγκόσμιας οικονομίας υψηλής τεχνολογίας – δεν γνωρίζουν φυσικά σύνορα. Εισβάλλουν σε φυσικούς χώρους, διαβαίνουν πολιτικές γραμμές και διαπερνούν τα βαθύτερα στρώματα μιας εθνικής ζωής.
Οι ένοπλες δυνάμεις δεν μπορούν να σταματήσουν, ούτε καν να επιβραδύνουν, την επιταχυνόμενη ροή πληροφοριών και επικοινωνιών πέρα από τα εθνικά σύνορα. Το έθνος-κράτος, μέσα στον συγκεκριμένο πάγιο φυσικό χώρο του, είναι πολύ αργό για να μπορέσει να αντιδράσει στο ταχύ βήμα των δυνάμεων της παγκόσμιας αγοράς.
Αντιθέτως, οι διεθνείς επιχειρήσεις είναι από την φύση τους θεσμός ο οποίος σχετίζεται περισσότερο με τον χρόνο, παρά με τον χώρο. Δεν περιορίζονται σε κάποια συγκεκριμένη κοινότητα και δεν δίνουν λόγο πουθενά. Αποτελούν έναν νέο οιονεί πολιτικό θεσμό, που ασκεί τεράστια δύναμη σε τόπους και ανθρώπους επειδή μπορεί και ελέγχει πληροφορίες και επικοινωνίες. Η ευελιξία τους και, κυρίως, η κινητικότητά τους, τούς επιτρέπουν να μεταφέρουν παραγωγή και αγορές εύκολα και γρήγορα από τον έναν τόπο στον άλλον, επηρεάζοντας σε μεγάλο βαθμό την οικονομική πορεία πολλών χωρών.
Ας σημειωθεί ότι τα τελευταία χρόνια οι παγκόσμιες ξένες άμεσες επενδύσεις ξεπέρασαν τα 13,2 τρισεκατ. δολλάρια και ήσαν πέντε φορές υψηλότερες από τις αντίστοιχες πριν δέκα χρόνια. Από μόνο του το γεγονός αυτό αποδεικνύει το μέγεθος, πρώτον, της παγκόσμιας ρευστότητας και, δεύτερον, την συνεχώς αυξανόμενη μεταφορά χρηματοοικονομικών ροών. Αποδεικνύει επίσης ότι, στο σημερινό γεωπολιτικό τοπίο, τα έθνη-κράτη μπορούν να επιβιώσουν αν είναι ισχυρά, ή αν συμμετέχουν σε συνασπισμούς όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Βορειο-Αμερικανική Συμφωνία Ελεύθερων Συναλλαγών και η Ένωση Οικονομικής Συνεργασίας των Ασιατικών Χωρών.
