Πηγή: www.fortunegreece.com, της Λώρα Βάντερκαμ
Η δεκαετία του 50’ ήταν μια μεθυστική δεκαετία για την αμερικανική οικονομία. Τα ζοφερά χρόνια του Β’ΠΠ είχαν περάσει και οι αναπτυσσόμενες εταιρείες συνειδητοποίησαν ότι χρειαζόντουσαν μια νέα γενιά διευθυντικών στελεχών για να διοικήσουν τους επεκτεινόμενους ομίλους και τις δραστηριότητές τους.
Αντί όμως να βασιστούν στο ταλέντο τους οι εταιρείες στράφηκαν στα ανερχόμενα ακαδημαϊκά προγράμματα σπουδών διοίκησης επιχειρήσεων -MBA- για βοήθεια.
Η ιδέα ήταν απλή. Γιατί να εκπαιδεύσει κανείς νέους ανερχόμενους επιχειρηματίες όταν τα πανεπιστήμια ήδη το κάνανε αυτό; Παρόλα αυτά η άνοδος του πτυχίου του ΜΒΑ προκάλεσε πολύ ντόρο, που αποτυπώθηκε σε ένα άρθρο που παρουσιάστηκε στο Fortune από τον γκουρού στη διοίκηση επιχειρήσεων Πήτερ Ντράκερ με τίτλο «Η Σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων».
Μεταξύ των επιχειρημάτων κατά του πτυχίου ήταν ότι η διοίκηση αφορά πράξεις και όχι θεωρίες. Τα προγράμματα MBA δημιουργούσαν ανώτερα στελέχη που όμως δε γνώριζαν σχεδόν τίποτα για το αντικείμενο της δουλειάς τους. Η κοινωνία χρειάζεται επιχειρηματίες και όχι διευθυντές. Όμως ποιος ήταν ο στόχος του MBA;
Όπως σημειώνει ο Ντράκερ «δε θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι οι σχολές διοίκησης, αν και έχουν κερδίσει την παρτίδα μέχρι στιγμής, δεν έχουν ιδέα τι να κάνουν με τη νίκη αυτή. Έχουν εδραιωθεί δίχως να γνωρίζουν ποια είναι η δουλειά τους ή πώς να την επιτύχουν».
Εξήντα τρία χρόνια μετά κάποια πράγματα έχουν αλλάξει. Οι γυναίκες -παντελώς απούσες από τη μελέτη του Ντράκερ- αποτελούν πλέον το 41% του τμήματος διοίκησης του Χάρβαρντ.
Οι φοιτητές MBA είναι γενικά μεγαλύτεροι σε ηλικία απ’ ότι ήταν το 1950. «Ο μέσος φοιτητής έρχεται απευθείας από το κολέγιο», έγραφε ο Ντράκερ. «Αν έχει επαγγελματική εμπειρία, αυτή θα ήταν ως σύμβουλος στα θερινά τμήματα, ή ως πωλητής της Saturday Evening Post. Δεν έχει ζήσει ως ενήλικας στον κόσμο των ενηλίκων, δεν είναι ο εαυτός του και, το κυριότερο, δεν έχει επαγγελματική εμπειρία». Αυτό δεν άρεσε στον Ντράκερ.
Έξι δεκαετίες αργότερα και τα περισσότερα προγράμματα σπουδών απαιτούν πλέον κάποια (2-5) χρόνια επαγγελματικής εμπειρίας. «Οι εταιρείες έχουν αρχίσει να το ζητάνε», λέει η Ελίζα Έλις Σάνγκστερ, εκτελεστική διευθύντρια στο Forte Foundation, που συνεργάζεται με σχολές διοίκησης και εταιρείες για να αυξήσει το ποσοστό γυναικών που μετέχουν στα προγράμματα. «Η ύπαρξη επαγγελματικής εμπειρίας τους καθιστά λιγάκι πιο ώριμους».
