Πηγή: reboundersatworklife.wordpress.com
Ο χορός και το management. Στον πρώτο πειθαρχείς, εκφράζεσαι και στο τέλος απελευθερώνεσαι. Στο δεύτερο πειθαρχείς, εκφράζεσαι , απελευθερώνεσαι και μετά …ξυπνάς.
Όσο για το coaching μη βιάζεστε θα αναφερθώ στο τέλος.
Η συγκεκριμένη ρήση με την πρώτη ματιά φαίνεται λίγο απαισιόδοξη όσον αφορά στο management βέβαια. Ίσως να οφείλεται και στη δική μου μεγάλη συναισθηματική εμπλοκή στις σημερινές σκληρές συγκυρίες για μας , πολλούς από τους φίλους μας, συγγενείς μας κλπ κοντινούς, μακρινούς, άγνωστους δεν έχει καμία διαφορά.
Στο χορό η πειθαρχεία είναι απαραίτητη εκκίνηση και βέβαια η έκφραση είναι κεντρικό σημείο και η απελευθέρωση είναι το όραμα – ο σκοπός.
Το Management με το γνωστό στους περισσότερους ορισμό: Οργάνωση, προγραμματισμός, συντονισμός, επικοινωνία, έλεγχος, όταν όλα γίνονται καλά εξασφαλίζει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Δηλαδή 1, 2, 3, 4, 5 και φύγαμε!
Τα τελευταία χρόνια όμως η αποτελεσματικότητα των παραπάνω διαχειριστικών πρακτικών που κάποτε ήταν η πεμπτουσία της επιτυχίας έχει αρχίσει να εξασθενεί ή ακόμη και να απομυθοποιείται από πολλούς αν όχι από όλους.
Στο management η πειθαρχία στους κανόνες και στα κατά καιρούς διδάγματα των γκουρού και …λιγότερο γκουρού, ήταν απαραίτητες για την εξασφάλιση της επιτυχίας των μετρήσιμων ή των …αμέτρητων στόχων που βάζαμε εμείς οι ίδιοι ή μας έθετε κάποιος άλλος τους οποίους στη συνέχεια θα έπρεπε να αποδεχτούμε και να κυνηγήσουμε.
Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία είχαμε την ευκαιρία να αξιοποιήσουμε τις managerial ικανότητές μας. Κατά τον Αριστοτέλη η αξιοποίηση- καλλιέργεια των ικανοτήτων μας είναι η πεμπτουσία της υπαρξιακής αναζήτησης του ανθρώπου – ευδαιμονίας και συμπτωματικά και του …manager αλλά όχι τόσο συνειδητά.
Η αξιοποίηση των ικανοτήτων μας, μας έκανε να νοιώθουμε δυνατοί οπότε ασφαλείς να απελευθερώσουμε την προσωπική μας έκφραση, να δημιουργήσουμε και τέλος να νοιώσουμε ένα είδος ελευθερίας. Εδώ θα συμπλήρωνα ότι επενδύσαμε στη δουλειά μας και συνήθως επενδύουμε σε αυτό που αγαπάμε και γι αυτό η απογοήτευση είναι μεγαλύτερη!
Όμως ένα πρωί …ξυπνήσαμε και είδαμε ότι οι πρακτικές που ακριβοπληρώσαμε να μάθουμε κάποτε δεν αρκούν ή μάλλον μας έκαναν να επαναπαυτούμε και να μην ακούσουμε τις Κασσάνδρες. Αφεθήκαμε στην υπεροπτική νωχέλεια του πουπουλένιου καναπέ μας και περιμέναμε πως όλα θα ήταν όπως ευαγγελίζονταν οι γκουρού. Όχι όλοι, υπήρξαν και κάποιοι που μας προετοίμαζαν αλλά οι φωνές τους ήταν λίγες με μικρή ένταση γιατί ως γνωστόν το κύμα της άνεσης και της απληστίας των ανθρώπων είναι πιο συμπαγές και σαρωτικό. Οι μύες της συνείδησης είχαν ατονήσει, άρα πως να το συγκρατήσουν.
Όμως σήμερα, πιστεύω ότι ευτυχούμε(!) να ζούμε σε μια μεταβατική περίοδο όπου ενώ οι παλιές ιδέες φυλλοροούν, νέες ιδέες και πρακτικές ετοιμάζονται να γεννηθούν. Σημειώνω ότι ευτυχούμε διότι για ένα μαζοχιστικό για άλλους λόγο, μου αρέσει να βρίσκομαι σε φάση δημιουργίας και αλλαγής και όχι απλής …πειθαρχίας σε κάτι που έχει είδη ειπωθεί και εφαρμοσθεί ως συνταγή. Σε κάτι που εμφανίζεται και στατιστικώς ασφαλώς συνιστά ο κάθε γιατρός του management για τα συγκεκριμένα συμπτώματα. Σήμερα όμως κάθε σύμπτωμα έχει αιτίες άλλες σοβαρότερες ασθένειες από ότι παλιά και οι δοκιμασμένες συνταγές δεν ισχύουν.
Την ειλικρίνεια. Το σώμα του ανθρώπου δεν λέει ψέματα και εδώ ας θυμηθούμε τη γλώσσα του σώματος για την οποία έχουμε εντρυφήσει στα σχετικά σεμινάρια επικοινωνίας.
Την απόλαυση μέσα από τον πόνο. Το σώμα μας ότι κινείται σε κάποιο ρυθμό απαλό ή γρήγορο, δεν αντιστέκεται, αφήνεται, απολαμβάνει ακόμη και αν πονάει από την προσπάθεια για την πλήρη εκμετάλλευση όλων των μυών.