Αυτό, σύμφωνα με το MIT, θα μπορούσε να συμβάλει στη δημιουργία ενός υποθαλάσσιου Internet of Things, το οποίο θα επιτρέπει την παρακολούθηση της θερμοκρασίας στη θάλασσα σε πραγματικό χρόνο και την παρακολούθηση της θαλάσσιας ζωής, χωρίς να απαιτείται εξοπλισμός και ενέργεια οποιουδήποτε είδους. Η τελευταία παράμετρος δε, καθιστά δυνατή ακόμα και την εγκατάσταση αυτών των αισθητήρων στις θάλασσες άλλων πλανητών!
Το σύστημα χρησιμοποιεί έναν πομπό που στέλνει υποβρύχια ηχητικά κύματα, τα οποία στη συνέχεια φτάνουν σε αισθητήρες με ενσωματωμένους δέκτες, μεταδίδοντας μια μικρή ποσότητα ενέργειας στη διαδικασία. Ο αισθητήρας μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτή την ενέργεια για να απαντήσει ενώ μπορεί και να μην το κάνει. Η επιλογή αυτή αντιστοιχεί σε 1 ή 0, πράγμα που σημαίνει ότι ο αισθητήρας μπορεί να επικοινωνήσει αποτελεσματικά με το δυαδικό σύστημα.
Ουσιαστικά, το σύστημα λειτουργεί επιτρέποντας σε πιεζοηλεκτρικούς συντονιστές, οι οποίοι χρησιμοποιούνται σε συσκευές όπως τα μικρόφωνα για πάνω από 100 χρόνια, είτε να παραμορφωθούν και να «απαντήσουν» σε ένα ηχητικό κύμα είτε να διατηρήσουν το σχήμα τους και να αντανακλάσουν τον ήχο. Αυτό στέλνει πίσω το δυαδικό σήμα, το οποίο στη συνέχεια μπορεί να συλλεχθεί και να ερμηνευτεί.
Η ερευνητική ομάδα τώρα πρέπει να αποδείξει ότι αυτό το σύστημα μπορεί να λειτουργήσει σε μεγαλύτερες αποστάσεις και σε «συνεννόηση» με άλλους αισθητήρες για ταυτόχρονη μετάδοση.
Πηγή: startupper.gr
