Πηγή: blog.alba.edu.gr, by:Axarloglou Kostas,Associate Dean for Executive Education and Zarkos Stefanos, Assistant Professor in the Practice of Finance, Academic Director of MSc Programs
Ο Αριστοτέλης, στα «Ηθικά Νικομάχεια», ορίζει την «αρετή» της «τέχνης» ως την πρακτική γνώση για το «πώς θα παραχθεί κάτι», ενώ την «αρετή» της «επιστήμης» ως τη γνώση που οδηγεί στην εξήγηση των φαινομένων του περιβάλλοντος και συνεπώς απαντά στο «πώς λειτουργεί» κάτι. Ταυτόχρονα, η «φρόνηση» είναι η «αρετή» να γνωρίζει ο άνθρωπος αφενός μεν τι είναι καλό για τον ίδιο αλλά και για τους άλλους (κοινωνικό σύνολο), και αφετέρου να πράττει το καλό στην καθημερινή του δράση. Η δράση του ανθρώπου που οδηγεί στο καλό του κοινωνικού συνόλου οδηγεί στην «ευδαιμονία» (δηλαδή στην επίτευξη του «ενάρετου» βίου). Συνεπώς, ο «φρόνιμος» άνθρωπος, υιοθετώντας «τέχνη» και «επιστήμη» διάγει «ενάρετο» βίο επιδιώκοντας όχι μόνο το δικό του καλό αλλά και το κοινό καλό.
Ο «φρόνιμος» manager λοιπόν είναι αυτός που επιλέγει δράσεις Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης (ΕΚΕ), πρακτική που είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στην παγκόσμια επιχειρηματική κοινότητα όπως αποδεικνύει πρόσφατη έρευνα της εταιρίας συμβούλων McKinsey (Φεβρουάριος 2010). Η ίδια έρευνα δείχνει επίσης ότι οι επιχειρήσεις στην πλειονότητά τους υιοθετούν δράσεις ΕΚΕ, με σκοπό την βελτίωση του ονόματος της επιχείρησης, την επίτευξη των στρατηγικών στόχων της, την ανάπτυξη νέων αγορών και προϊόντων, την ικανοποίηση των πελατών της, κλπ. Συνεπώς, η ΕΚΕ βασίζεται αρκετές φορές στην ιδιοτέλεια των managers για αποκόμιση εταιρικών ωφελειών απ’ αυτήν.
Ο manager όμως που λειτουργεί ωφελιμιστικά στo πλαίσιο της ΕΚΕ της επιχείρησης, προκρίνει δράσεις που δεν είναι απαραίτητα συμβατές με το μέγιστο κοινωνικό καλό. Συνεπώς, κατά τον Αριστοτέλη, δεν είναι «φρόνιμος» και οι δράσεις του δεν οδηγούν σε «ευδαιμονία».
