Κάθε μέρα βιώνουμε ένα βομβαρδισμό πληροφοριών ότι θα καταστραφούμε , δεν θα έχουμε λεφτά να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις ,δεν υπάρχει ανάπτυξη και συνεχίζει κάπως έτσι. Στην καθημερινή μου ζωή βλέπω επιχειρήσεις να έχουν κλείσει και άλλες να χαροπαλεύουν να συντηρηθούν σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς αλλά βλέπω επίσης και μια αποστροφή στον τομέα της κρίσης. Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι αυτή η τριετία (και είναι δεδομένο ότι δεν θα υπάρξει ανάπτυξη όταν υπάρχει παγκόσμια κρίση στον καπιταλισμό) θα αφήσει εκτός από την καταστροφή κεφαλαίου, ψυχολογικά και κοινωνικά προβλήματα.
Ναι αλλά αυτά τι αντίκτυπο έχουν όλα αυτά στην γενιά Υ; Πόσο έχουμε επηρεαστεί εμείς από την οικονομική κρίση ; Είμαστε αρκετά ώριμη γενιά να αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση ;
Φυσικά όλες αυτές οι απαντήσεις θα έπρεπε να γίνουν κάτω από μια ακαδημαϊκή έρευνα ίσως πρωτογενών στοιχείων, στην παρούσα φάση όμως και δεδομένων των μέσων θα αρκεστούμε σε στοιχεία άλλων ερευνών και σε προσωπικές εκτιμήσεις του αρθρογράφου. Υπάρχουν 2 κατηγορίες σ’ αυτή τη γενιά, η πλευρά της καλοπέρασης , η πλευρά του «όσο έχει λεφτά ο πατέρας μου δεν με νοιάζει» και η πλευρά της κατάθλιψης, η πλευρά του «η Ελλάδα είναι σουρωτήρι από τις επιθέσεις που δέχεται και δεν θα μείνω εδώ να χαραμίσω τα χρόνια μου». Η πρώτη κατηγορία δεν είναι άξια υπολογισμού από τον αρθρογράφο παρότι είναι μεγάλη σε απόλυτους αριθμούς, και περνάμε στην δεύτερη κατηγορία της gen Y.
Αυτή η κατηγορία λοιπόν είναι αυτή που θα αντιμετωπίσει τα ψυχολογικά προβλήματα του τίτλου. Δεν θα έλεγα ότι υπάρχει άλλος λόγος εκτός από την καταπίεση των συναισθημάτων, μπαίνοντας στην 3 δεκαετία της ζωή σου κάνεις όνειρα, βάζεις στόχους ,ταξιδεύεις με το μυαλό σου παντού και χτίζεις ‘ χτίζεις με την γνώση που λαμβάνεις και συνεχίζεις να χτίζεις για να φτάσεις στον στόχο που έχεις ορίσει αρχικά. Αυτά λοιπόν έρχεται η οικονομία της ύφεσης και μας τα διαλύει, μας λέει ότι για να φτάσεις τα όνειρα σου πρέπει να είσαι το ελάχιστο τυχερός (ο πρωθυπουργός λέει ότι θα έρθει ανάπτυξη από το 2014, πες το αυτό στα παιδάκια που ψάχνουν στα σκουπίδια ) . Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι όταν μας καταστρέφουν τα όνειρα, τα οικοδομήματα μας , μας δημιουργούνται απωθημένα και αυτά τα απωθημένα καταλήγουν να συσσωρεύονται και να γίνονται ένας σωρός ψυχολογικών προβλημάτων και του αισθήματος της αποτυχίας γιατί ‘’δεν τα κατάφερα’’.
Δεν είμαι κοινωνιολόγος ή ψυχολόγος για να κάνω μια περαιτέρω ανάλυση αλλά η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι όταν η οικονομία μπει στην φάση της ανάπτυξης, γιατί θα μπει αργά ή γρήγορα ,αυτή είναι η φύση του καπιταλιστικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος. Από την περίοδο αυτή και μετά Gen. Y θα αναλάβει τα ηνία της Ελλάδας τότε θα ζήσουμε χειρότερες θηριωδίες από αυτές των προκατόχων μας, όχι για άλλο λόγο αλλά γιατί καταπιέζονται τα όνειρα μας σήμερα.
Dimitris Parliaris
Alexander Technological Educational Institute of Thessaloniki