Πηγή : andro.gr, από τον Γιώργο Ζαρκαδάκη
Aς κάνουμε ένα «πείραμα σκέψης», σαν αυτά που κάνουν οι επιστήμονες ή οι φιλόσοφοι όταν θέλουν να ελέγξουν μια ιδέα ή μια θεωρία. Ας φανταστούμε μια περιοχή της Ελλάδας, ένα μικρό νησί ας πούμε, το οποίο αποκτά ιδιαίτερη σχέση με το ελληνικό κράτος μέσω μιας μικρής αναθεώρησης στο Σύνταγμα. Η σχέση αυτή είναι εξαιρετικά απλή. Το ελληνικό κράτος αναλαμβάνει μόνο την αμυντική προστασία του νησιού και τίποτα άλλο. Το νησί πληρώνει το ελληνικό κράτος για την άμυνά του φορολογώντας τους κατοίκους του, και όσες εταιρείες έχουν έδρα εκεί, με συντελεστή 5% σε εισοδήματα και κέρδη. Αυτό και τίποτα άλλο. Στο νησί τα πάντα γίνονται ιδιωτικά. Δεν υπάρχουν δημόσιες υπηρεσίες. Ούτε καν δημόσιοι δρόμοι. Το μόνο μέρος για να πετάξεις τα σκουπίδια σου (αν δεν θες να πληρώσεις για να σου τα μαζέψουν) χωρίς να φας μήνυση θα είναι το ίδιο σου το σπίτι. Αν θες να ρυπάνεις το περιβάλλον, ετοιμάσου να τα βάλεις με τους ιδιοκτήτες του.
Το πρώτο πράγμα που θα γινόταν θα ήταν η κατακόρυφη άνοδος της αξίας των ακινήτων, και άρα της ιδιωτικής περιουσίας των κατοίκων του νησιού. Κι αυτό διότι πάρα πολλοί άνθρωποι και εταιρείες από όλο τον κόσμο θα ήθελαν να πάνε να ζήσουν και να εργαστούν στο νησί αυτό, με την τόσο χαμηλή φορολογία. Οι άνθρωποι αυτοί και οι εταιρείες δεν θα ήταν τυχαίοι. Θα ήταν από τους πιο δημιουργικούς ανθρώπους και τις πιο καινοτομικές εταιρείες του πλανήτη. Εταιρείες παροχής υπηρεσιών θα έτρεχαν επίσης να προσφέρουν υπηρεσίες σε όλους αυτούς τους νέους «μετανάστες», ανταγωνιζόμενες η μια την άλλη. Ηλεκτρισμός, νερό, επικοινωνίες θα εξασφαλίζονταν αμέσως σε πολύ υψηλή ποιότητα και χαμηλό κόστος, διότι η αγορά θα ήταν εξαιρετικά ανταγωνιστική. Η «διοίκηση» του νησιού θα ανατίθετο με συμβόλαιο σε μια ιδιωτική εταιρεία, η οποία θα είχε το δικαίωμα να κάνει μόνο δύο πράγματα: πρώτον να μαζεύει τους φόρους και να πληρώνει το ελληνικό κράτος και δεύτερον να συγκαλεί γενικές συνελεύσεις των πολιτών σε έκτακτες περιπτώσεις και μόνον. Επειδή δεν θα υπήρχε δημόσια περιουσία, οι μόνες αποφάσεις που θα μπορούσε να πάρει η γενική συνέλευση των πολιτών θα ήταν δια ομοφωνίας και μόνον.
