του Τάσου Παγκάκη,
Πήγα στο TEDx Athens με σκέψεις αμφισβήτησης. Με επηρέασε το twitter, που ξέρετε τι αξιόπιστο κανάλι είναι. Να ’ναι αλήθεια ότι «μόνο τα κορόιδα πληρώνουν €65»; Μήπως είναι «φλωριά»; Πας άραγε σε events που είναι για λίγους, για το «κύκλωμα», εκεί που «ένα καλό concept επισκιάζεται από τις προσωπικές φιλοδοξίες των διοργανωτών»; Η κοινωνιολογική ανάλυση (είμαστε αχτύπητοι σε αυτήν) αποφάνθηκε για το TEDx Athens πως «όταν μια ωραία ιδέα την ανακαλύψει το lifestyle, τότε καταστρέφεται».
Όταν πήγα εκεί βρήκα, πράγματι, μια μειοψηφία. Οι πολλοί, οι άλλοι Έλληνες, με την απουσία τους έστειλαν ένα «ηχηρό μήνυμα»: Τι να τα κάνουν τέτοια events; Μήπως δεν ξέρoυν; Κι αν θέλουν έμπνευση, δεν ανοίγουν την TV; Μήπως δεν διαβάζουν blogs; Αποφάσισα να κάνω επιτόπου ρεπορτάζ, για να μάθω τους λόγους που οι Έλληνες δεν πάνε στο TEDx Athens και σας πληροφορώ ότι αυτοί οι λόγοι είναι σοβαροί.
!command:see:1883!
Ιδού ποιοι Έλληνες –της πλειοψηφίας– δεν πάνε στο TEDx Athens, για να με καταλάβετε:
Οι διδασκαλικές ομοσπονδίες
για να μην ακούσουν τον πλούτο λέξεων, τις ονειρικές εικόνες και τα παιχνίδια σκέψης του Ευγένιου Τριβιζά, του εθνικού μας παραμυθά, να λέει ότι «το σχολείο σκοτώνει τη φαντασία» και «βγαίνουν παιδιά αγχωμένα και άψυχα σαν ρομπότ». Είμαστε τώρα για να κάνουμε δημιουργικές αλλαγές;
Οι απολυμένοι-προσληφθέντες-αντιδρούντες της τηλεόρασης
για να μην ακούσουν ότι ο Ricky Vega Nierva, Διευθυντής και Σχεδιαστής των Pixar Animation Studios, σχεδιάζει όνειρα στο χαρτί. Δηλαδή κάνει τα όνειρα περιεχόμενο, για να κερδίσουν εκατομμύρια οι πολυεθνικές; Εκεί δηλαδή σε πληρώνουν αν δημιουργείς νέα πράγματα; Σιγά!
Οι λιανέμποροι της χώρας, οι marketers και οι social media «guru»
για να μην ακούσουν την Amelia Showalter, Διευθύντρια Digital Analytics της εκστρατείας Ομπάμα, για το πώς αναλύεις δεδομένα στη διαδικτυακή εποχή και τι κάνεις με αυτά προς τον πολίτη. Λες και η χώρα και οι επιχειρήσεις πρέπει να κάνουν δήθεν επανεκκίνηση για τον πελάτη. Όπως, άλλωστε, μου είπε γνωστός, «αυτά είναι basics για μηχανικούς», άρα τα ξέρουν οι επιχειρήσεις μας.
Οι δυναμικές γυναίκες
για να μην ακούσουν την Ozlem Denizmen, μια από τις 100 πιο ισχυρές γυναίκες στην Τουρκία, να τους λέει ότι οι 46 στους 90 πιο ισχυρούς Οικονομικούς Διευθυντές στην υφήλιο είναι γυναίκες και διακινούν τρις. Και; Και πρέπει να ακούσουν το pitch ιδέας κοινωνικής επιχειρηματικότητας και το κίνημα που η Τουρκάλα προωθεί για το ρόλο της γυναίκας;
Τα νέα παιδιά που τσατάρουν βαριεστημάρα στα timeline
για να μην ακούσουν τις… γενικότητες της 19χρονης Olivia Bee, ότι έκανε τις φωτογραφίες της και την έκφρασή της μέσο σύνδεσης εκατομμυρίων ανθρώπων κι έτσι έφτασε να φωτογραφίζει διάσημα brands.
Οι καθηγητές
για να μην ακούσουν την Υπατία Αναγνωστοπούλου να… κατεβάζει το κοινωνικό status τους (άκου να πάει πρώτα στην Αφρική να προσφέρει!), κάνοντας σκοπό ζωής την «Αποστολή Άνθρωπος» για να βοηθήσει όσους έχουν ανάγκη. Αυτή τώρα είναι «στο δρόμο», εκείνοι συνεδριάζουν για τις απώλειες εισοδήματός τους.
Designers, developers, geeks
ια να μην ακούσουν ότι ο Florian Schmitt, Executive creative director της «Hi-ReS!» εργάζεται στο user experience όπως ακριβώς και οι μεγάλες εταιρείες, αλλά αυτός θέλει να γίνει πιο ανθρώπινο, μαγικό, λιγότερο πληκτικό (δηλαδή θα μας πει αυτός για την αισθητική που θα σώσει δουλειές;) Ακούς να λέει ότι οι ιδέες έρχονται μακριά από υπολογιστές!
Παθόντες και άλλοι
για να μην ακούσουν την εμπειρία του Γιάννη Μπεχράκη, Chief photographer του Reuters, όταν αντίκρισε κατάματα το θάνατο σε ενέδρα θανάτου στη ζούγκλα της Σιέρα Λεόνε. Η ατάκα του «πώς θα ζήσω ενώ θα έχω γίνει ρεζίλι στον εαυτό μου;» ακούστηκε λες κι εμείς… υπερβάλλουμε στις δυσκολίες!
