Τα τελευταία χρόνια, ακούμε συνεχώς για επενδυτές που δεν έρχονται στην Ελλάδα. Πολλές αναλύσεις έχουν παρατεθεί. Ακόμα περισσότερα άρθρα έχουν γραφτεί. Έχουμε σκεφτεί όμως, το πώς (δεν) αξιοποιεί το ίδιο το ελληνικό κράτος τα περιουσιακά του στοιχεία;
Μεγάλες επενδυτικές ευκαιρίες οι οποίες, ενώ βρίσκονταν στα χέρια του Δημοσίου, περίμεναν… αραχνιασμένες, χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται. Τρεις από αυτές δείχνουν να ενεργοποιούνται τώρα. Τρεις ιστορίες που αποδεικνύουν όμως, το πώς το κράτος απέτυχε παταγωδώς να μπει σε ρόλο επενδυτή- επιχειρηματία, όλα αυτά τα χρόνια.
Ιστορία πρώτη: Το 2004 φτιάχτηκαν πολλά καινούργια στάδια. Χρησιμοποιήθηκαν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πολύ ωραία. Σε μια άλλη προηγμένη χώρα, η λογική λέει ότι αυτά τα στάδια (τα φτιάξαμε, που τα φτιάξαμε) θα αξιοποιούνταν για αθλητικούς λόγους ή για διάφορα events. Με έσοδα για τον ιδιοκτήτη. Δηλαδή, στην περίπτωση μας το κράτος.
Στην χώρα μας ακολουθήθηκε… ο ελληνικός τρόπος. Τα καινούργια αυτά στάδια αφέθηκαν στην τύχη τους αμέσως μετά το τέλος των Αγώνων της Αθήνας. Και δεν μιλάμε μόνο για τα γήπεδα τα οποία φιλοξενούσαν πιο «ασυνήθιστα» για τα ελληνικά δεδομένα αθλήματα (κεντρική φωτο- γήπεδο softball). Παρένθεση: εδώ βέβαια, θα μου πείτε γιατί φτιάξαμε όλες αυτές τις μόνιμες τσιμεντένιες κατασκευές, ενώ ξέραμε ότι τα συγκεκριμένα αθλήματα δεν έχουν «πέραση» στην χώρα μας. Έλα ντε. Αλλά… στην Ελλάδα ζούμε.
Η κατάντια δεν σταματά εκεί. Ακόμα και σε γήπεδα που θα μπορούσαν πολύ εύκολα να αξιοποιηθούν, αυτό δεν συνέβη. Για παράδειγμα, το Ολυμπιακό γήπεδο Beach Volley, στο Φάληρο μένει πλήρως ανεκμετάλλευτο. Σε μια χώρα στην οποία το 80% του χρόνου υπάρχει ηλιοφάνεια, δεν αξιοποιείται ένα γήπεδο Beach Volley! Τώρα, μαθαίνω ότι κάποια από τα Ολυμπιακά γήπεδα θα παραχωρηθούν στο ΤΑΙΠΕΔ, έτσι ώστε αυτό να αναλάβει την αξιοποίηση τους.
Ιστορία δεύτερη: Η τεράστια έκταση στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού. Έχουν περάσει σχεδόν 13 χρόνια από τότε που το αεροδρόμιο σταμάτησε την λειτουργία του. Από τότε ο χώρος εκεί έχει εκγαταληφθεί πλήρως. Πρόκειται για το μεγαλύτερο ανεκμετάλλευτο οικόπεδο στην Ευρώπη, με την έκταση του να φτάνει τα 6.200 στρέμματα, δηλαδή σχεδόν δύο φορές όσο το Central Park της Νέας Υόρκης.
Εκεί θα μπορούσαν να γίνουν τα πάντα! Πάρκο με διαστάσεις- ρεκόρ, σπίτια, καταστήματα, καφετέριες, αθλητικές εγκαταστάσεις, ακόμα και πίστα της Formula 1. Τόσα χρόνια τίποτα δεν έγινε στην εν λόγω έκταση.
Πριν από λίγες μέρες, έγινε γνωστό ότι η εταιρία Lamda Development με «συμπαίκτες» έναν κινέζικο Όμιλο και μια εταιρία από το Abu Dhabi θα αναλάβουν να επενδύσουν στην περιοχή του Ελληνικού. Τα βίντεο που έχουν δημοσιοποιηθεί και δείχνουν το πώς θα γίνει ο χώρος του πρώην αεροδρομίου είναι εντυπωσιακά. Περιμένουμε, βέβαια, να δούμε πως θα γίνουν όλα αυτά και στην πράξη. Και σε αυτή την περίπτωση πάντως, η αξιοποίηση άργησε… πάνω από 10 χρόνια.
Ιστορία Τρίτη: Ο χώρος του πρώην ιπποδρόμου, στο Φαληρικό Δέλτα. Λίγο πριν το καλοκαίρι του 2004, ο ιππόδρομος μετακόμισε από το συγκεκριμένο μέρος. Μέσα σε μια νύχτα γκρεμιστήκανε οι παλιές εγκαταστάσεις και ο χώρος ασφαλτοστρώθηκε. Όλα καλά (και ταχύτατα) μέχρι εδώ. Το θέμα είναι ότι η έκταση αυτή παρέμεινε ακριβώς έτσι, ανεκμετάλλευτη, μέχρι πέρυσι! Για σχεδόν 10 χρόνια (όπως και στις προηγούμενες ιστορίες) επενδυτικό project δεν υπήρξε. Χωρίς κανείς από την πλευρά του κράτους να ενδιαφέρεται.
Σήμερα, οι μπουλντόζες –επιτέλους- έχουν μπει στον χώρο. Στο ένα και μεγαλύτερο κομμάτι της έκτασης, οι εργασίες «τρέχουν» από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Εκεί θα δημιουργηθεί, μεταξύ άλλων, μια βιβλιοθήκη και η Εθνική Λυρική Σκηνή. Στο δεύτερο κομμάτι, την αξιοποίηση ανέλαβε ο Δήμος Καλλιθέας και ο χώρος είναι ήδη μάλιστα ανοιχτός για το κοινό. Εκεί υπάρχουν: ελεύθερο πάρκο, δημοτικό κολυμβητήριο, γήπεδο ποδοσφαίρου και παιδική χαρά για τα παιδιά.
Αυτές είναι μόνο 3 ιστορίες που δείχνουν το πώς λειτουργούσε η Ελλάδα, όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αν είχαμε κινηθεί με έναν πιο ορθολογικό τρόπο, αξιοποιώντας τις επενδυτικές μας ευκαιρίες, αν βλέπαμε έγκαιρα τα λάθη μας, ίσως και η ιστορία να είχε γραφτεί διαφορετικά…
